Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Jans, Riks un Giäd⁽¹⁴⁾. (Rheine.)

Emal wollen es drei Lüde van Büren nah Mönster; het wüde ïar aber Abend, un se wüssen gar nich mähr, wa se hen mossen. Da queimen se by 'n Handwieser, de der an den Weg stäönn; da seiten drei Arms an. ‘He,’ ropde Jans, ‘nu stah wy niks mähr ut.’ - Aber het wäör all sau düster, dat se de Namens nich mähr liäsen konnen. ‘Wu nu,’ siäde Riks, ‘wat helpt us nu de Handwieser, wi künnt't jä dach nich mähr liäsen.’ ‘Ik wet Rad,’ siäde da de diäde⁽¹⁵⁾, Giäd hedd' he: ‘Legge dy der men es dahl, dann will ik up dy stahn gahn, un fäör dat Brettken Füer

(14) Giäd, Gerhard.

(15) Diäde, dritte.

[p. 373]

slaen; dann wikt wall liäsen künen.’ He mökt auk so, aber dat Dink gäönk nich. - ‘Lat my der men es by,’ siäde Riks, ‘ik sall't ju wall deraf liäsen.’ Aber het gäönk hem niks biäter. - ‘A wat,’ siäde Jans da, ‘ik wet het anners, wy willt de Arms deraf briäken, dann sall't wall biäter gahn;’ he steg der by, un brak se der alle drei af. Da liäde he se up de Äde un slög mit 't Stal der Füer äöver. ‘He, da häww wy 't jä all,’ reip he dann, hier is 't fats⁽¹⁾ ‘nah Mönster ene Stunde’ steit der up.’ - ‘Ja, aber wa hef't siäten,’ siäde Riks, ‘wa müd wy nu hen?’ - ‘Ja, dat wet ik nich,’ siäde Jans, un kleide⁽²⁾ sik achter de Ahren.

(1) Fats, sogleich.

(2) Kleide, kratzte.