Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
Auteursrechtvrij
[pagina 376]
| |
De Môder küst swigend dat laiwe Kind:
‘Wäörn Stärnkes di immer so guet!’ -
Nu slutet se 't düstere Hüesken up,
De Döär in de Klinke nu fäölt.
‘O Môder, wat rück uesse Hus so fin,
Wat is uesse Küecke so graut!
Môder, wat müegt dat föär Lüchtkes sin,
De waihetGa naar voetnoot(1) un schinet so rauth?
Van luter Flämmkes so'n klainen Krink
De spielt wull up uessen Härd?
Wat mot dat schön in'n Hiemel sin
Bi Stärnkes un Engelkes fin!’ -
De Môder küszt swigend dat laiwe Kind:
‘Min Engel, Gott late mi di!’
Dat Margenrauth witte Händkes beschint,
De Môder sit swigend un grint.
|
|