Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold– AuteursrechtvrijBramarbas. (Ukermark.)Was ens en Woatamölla, un de had oek goato vä to molen. Wen de Man ümmato Woata hat har, den kün he en riek Man wän; nu em öwast dät Woata oft feielt, kün he si Moeljest nich tofreden schtellen. Riek wul he öwast jeanGa naar voetnoot(9) wän, also buet he sich nich wiet va si Woatamöl af uppen Berch oek noch en Wintmöl. As se fertig was, nam a sich oek en Jesellen an. De Jesel müst up dän Wintbuk molen, un he bleew up de Woatemöl. Nu was dät öwasten schreklich Jeschicht: In de iast Nacht wur em de Jesel op dän Wintbuk doet moekt. Ke Minsch wust, wer dät doen har. Hen un werra in si Jesicht un up si Hen had he RatzenGa naar voetnoot(10), as wen em ena rachtGa naar voetnoot(11) had. - De Möllajesel wurd begrowen, un de Meista nam sich dän iastenGa naar voetnoot(12) besten Feiaburschen, de anjewannat kam, un wees en hen no de Wintmöl. Ennan Morjen laech he oek doa un was doet, un werra had he wira nüscht an sien Liew, as hen un werra Ratzen int Jesicht un up de Hen. Al Lüed reten öwa dis Mortjeschicht. Hulp öwa nüscht, de Wintbuk had Jelt kost, also müst he oek werra wat inbrengen. De Meista nam sich dän drüdden Jesellen. Dän Dach öwa jink dät Molen recht goet, ennan Morjen öwa was he oek doet; un almo, so oft de Meista sich en Jeseln nam, wurd he in de iast Nacht doet moekt. Tolezt kün de Meista goa keen Jeseln mea krien, den jera jink sien sichan Doed intjejen, wen he nachts | |
[pagina 327]
| |
up dän Wintbuk bleew. Also bleew he ganz schtil schtoen. Doechs wul uek kena mea rup up de Möl, wielt allen so sea grulich vöakam. Öwa Joa un Dach schtunt he ganz schtil. Doch öwast wuln de Lüed, de va fean doabi wannaten, seggen, dät dät doa up de Möl nich so gans met rechten Dingen tojink. Se höaten Mitternacht sun wunnalichen Schpektokel, as wen de Bösa si Wesen doa boben up de Möl dreew. No Joa un Dach kümt ens en Möllajesel tojewannat, de froech dän Meista, worüm dät he sien Wintbuk schtil schtoen leet bi sun schönen Wint. Doa vatelt em de Meista de Jeschicht. Quält de Jesel de Meista, dät he em sul anneem un no de Möl schicken. Na, säd de Meista, wen du so groet Lust hest, di Lewen to valian, so go hen un moel. Roggen schteit a vant vöarig Joa noch up; den ke Minsch jeit mea rup up dän Wintbuk. De Jesel, de heet Ephrem Bramarbas, was klöka as enna Minschen, he kün mea as Broed eten; dät moekt, he had fleiszig dät söst Boek Mosi schtudiat. Upschtüns jift et sun Boek nich mea. Wiel de Menschen sun groten Misbruek met dit Boek drewen hebben, so het et de Obrigkeit vaboden. - Mi hem de Lüed sea oft vatelt, dät söst Boek Mosi handelt va de schwart Kunst; un wen ena dät goet innen Kop het, dennoesten kan ena allalei böse Künst, as hexen, bannen, vawünschen, varopen usw., un kan doamet enna Lüed groten Schoden doen. (Freilich is an dit Jequatsch glat un goa nüscht; de Lüed loten sich det öwast nich uetreden, wiel Vota un Mutta äa dät vatelt hebben.) Bramarbas also kent dit Boek jenau, drum fürcht he sich nich hentogon no de Möl. He moelt bis de Sun unna jeit; doa nam he ne Koel uten Kamin, un doamet trekt he en groten schwarten Kreis up de Möl, un in dän Kreis set he sich en Schemmel, un up dän Schemmel set a sich nerra. De Meista had em en Säbel jeit, dän nam he in de Hand un luat, wat nu wol kommen wür. Bes Mitternacht luat he. Kuem öwast was de lezt Schlach vaklungen, doa blaut unna in de Möl en Kat. Se kam rup bi em un wul met äa glönigGa naar voetnoot(1) Ojen jeroed up em toschprinpen, kün öwast nich öwa dän Kreis kommen. Nu jink se werra ruet un schreech up dän Wintmölnberch ganz erbermlich. Dät duat nich lang, so keem uek so vä Katten un Kotas no de Möl, dät se ganz vul was; un altohoep wuln se em to Liew, kün öwast nich in dän Kreis kommen. - Ephrem sach sich dät Schpelwerk so en halw Schtun met an; as se em öwast det ZigötanGa naar voetnoot(2) to lang drewen, nam he sien Säbel un haut de ol Kat, de am dülsten no em schpukt un pruescht, äan rechten Vöafoet af. De afjehaut Foet feel in dän Kreis, wo he in sat. As en Sturmwint, un as wen nich wat goeds mank de Katten was, reten se altohoep unna en schreklich Blauen un Mauen uet un rönten runna vannen Berch. Bramarbas nam dän Foet, un as he en recht nip bekiken dät, wurd he jewoa, dät et ke Kattenfoet was; was en Minschenhant, un up dän een Finga schtak en Schön gulden Rink. As de Meista morjens upschtunt, wunnat he sich nich wenig, dät si | |
[pagina 328]
| |
Wintmöl jink; noch mea wunnat he sich, as Bramarbas van Berch runna kam no Früschtüketen. As he rinna kam in de Schtuew, sach he, dät Fru Meistan schterwenskrank int Bet laech un goato sea schtänt. He reep sich dän Meista alleen un wees em de Minschenhant, un as se dän gulden Rink up dän Finga recht prik bekeken, wurden se jewoa, dät in dän Rink dän Meista sien Noem schtunt; also was et jo ganz kloa, dät et de Trurink was, dän de Meista si Fru schenkt had. Üm sich va de Sach noch jenaua to öwafüan, jingen se beid hen no Fru Meistan äa Bet, neem äat Dekbet af un krejen to seen dät dät ganz Bet vul Bloet was, un dät Fru Meistan äa Hant afhaut wia. Nu was et jo met Hennen to gripen, dät dän Meista si Fru en ol Hex was. Se vabünnen äa de Hant nich, se leten se doet bloden. Ganz is et nich ruet kommen, in wekka Hüsa de enna Katten un Kotas höaten, öwast so unjefäa kün Bramarbas dörch si schwart Kunst de Hüsa al beteiken, wo se woenten, so dät jera sich vor de Hexen in acht neem kün. De Meista friet sich nu en recht from un vanünftig Fru un beheel Ephrem Bramarbas tietlebens up si Wintmöl, un so had den no jerode al Schpökarie un Haxarie, int Dörp so goet, as up de Wintmöl, en En. Bramarbas het tietlebens nich friet, den de schwart Kunst sal sich met dän Eschtant nich vam besten vadrojen, seggen de Lüed. Pracht. |
|