Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold– AuteursrechtvrijTrine onn DschinGa naar voetnoot(3). (Königsberg.)Goode Morge, truutste Gevaddersche, wie geiht ett? - Wie wart ett gaone, ömmer köddrichGa naar voetnoot(4) on lostig. - Jao, Dschin, de Tiede ware von Jaor toh Jaor schlächter, on PracherkeGa naar voetnoot(5) össGa naar voetnoot(6) mien Breederke; aower watt hällpt datt GranseGa naar voetnoot(7), Stäne onn Klaoge! Ömm Harfst plömmpertGa naar voetnoot(8) ett mänchmaol von baowe raff, watt vom Himmelke kaome kann, aower ömmer blöfft gruriget Wädder, onn weinich schient de Sinnke dorch de SchwaarkeGa naar voetnoot(9). Sunnstige Jaohrsch hadde wi doch ömmer e Märrtiensgans to vertäre, aower wer unnder onns aorme Lied' kann sick hiedigen Daogs betämeGa naar voetnoot(10), e Gansrommp toh koope? ÖckGa naar voetnoot(11) boot hiede schon förr een hundsmaogret Dink twei Gille, onn de Buhrschfruu schlooch mött de Hand onn säd: dei Tiede sönnt verbie! - I jao, Trine! datt öss waor, allet dieër onn daobie kein Verdeenst, kein Handel onn Wandel nich. Du kannst aorbeide, datt di de PluhtsGa naar voetnoot(12) vöre Föte föllt, onn du kröchst värGa naar voetnoot(13) Dittke Dachlohn. Wovon sullst du läwe, wovon di watt opp et Lief schaffe? Eenem staone de Haor toh Barg, wenn datt wedderhenn so gaone sull. Mienem seelge Mann schwaond mänchmaol so watt, onn hei säd: ‘Moder, Moder, wenn de Pollak keine | |
[pagina 316]
| |
WittinneGa naar voetnoot(1) mähr schöckt, motte wi alle opp Strommp on Stähl kaome!’ onn pass maol opp, hei heft Recht! De Prägel öss woll noch aopeGa naar voetnoot(2), aower Schwaogersch Juhlke ähr Mann, wo opp de Spiekersch toh dohne heft, hällpt ähr anjetzo toh Huhs Spuhlke maoke onn Gaorn spönne. - Jao, datt Juhlke jachelteGa naar voetnoot(3) fröjer, als dien Schwaoger noch am Läwe onn goht ömm Stand wär, mött de Kopp heromm onn wull ömmer hoch ruht; dao wär ähr de greidigeGa naar voetnoot(4) Dressler, wo dernaoh önn de Fremd gink, omm de Welt toh beseehne, toh schlächt. Nu mach sei toh Tiede an emm denke, wenn sei griene mott, datt de KingerGa naar voetnoot(5) naoh Broot schrieë, onn sei nuscht heft toh gäwe. Wie mott sick een aormer Mönsch doch so stömpre, omm ehrlich dorch de Welt toh kaome onn Jettweedem gerecht toh ware. - Datt meen öck uck; aower ett öss doch bäter, aorm sönn onn ruhich önn't Fädderlant kruupeGa naar voetnoot(6), als so een rieker Spötzbub, wo wie Daogdeer däm leewe Gott de Dach wechstellt, dräwer sömmelährtGa naar voetnoot(7), wie hei de Lied' äwer't Ohr haue kann onn bie Schlaopenstied ömm Bedd sick rommwölltertGa naar voetnoot(8) onn nich önnschlepptGa naar voetnoot(9). - Kick maol de Kährl von Offzier an, wo dao verbiegeiht. Jao, de Soldaotenpoppkes häbbe ett bie onns goht. Hei sprisst de Beenke, wie de Vaogel, von welkem hei de Fäddre opp dem Hoht drächt; hei maokt de Daomkes Kratzföt, kickt de Lieds önn de Fönster, gröppt naoh 'em Fädderhoht, geiht toh Huhs, frätt, söppt onn schleppt goht. Sei laote de Bärgerschlied' onn de Buhre förr sick aorbeide onn dooge toh nuscht als tomm Dohtscheete. Kunne dei önn Freedenstiede nich grohtendeels affgesett ware? Glick wäre de Affgaowe onn de Akzise nich so groht, onn wi Aorme wäre bäter dran. - Gevaddersche, sie stöll! opp e däget Muhl kömmpt nich sölleGa naar voetnoot(10) e dägeGa naar voetnoot(11) Hand. So watt passt förr de Manns, nich förr onns domme Wiewer. Kömmpt Tied, kömmpt Raoth. Ett wart doch nich ömmer so bliewe. - Datt gaow' Gott! Wäre de Mönsche bater, wulle de Tiede bohlt bäter sönn. Atgees! - - Na schlach, Naobersche! wohenn so ihlich? du warscht mi doch nich so verbieloope, ohn' goden Dach toh segge onn toh fraoge: wie geiht? watt maokst? - Jao, jao, mien Ohlerke! öck micht woll däm Diewel oppe Renn loope, wenn öck man wuszt, wie öck däm DschanGa naar voetnoot(12), mienem leewe Sähn, wo biem Meister Klaus Schusster lährt, hällpe kunn. - Datt deit mi schwaor leet; wat fählt emm denn? - Hei keem ährgistre toh Huhs onn klaogd aower Schwollst uht heeler Huht am Hals. Nu öss ett e grohtet Jeschwür, ganz klaor onn volläddichGa naar voetnoot(13), onn schon ömmer schient e PeddikGa naar voetnoot(14) ruhtGa naar voetnoot(15), aower noch wöll ett gaor | |
[pagina 317]
| |
nich oppbräke. Uck schwiemschlaoaochtGa naar voetnoot(1) de aorme Jung ömmer henn onn her onn schröchtGa naar voetnoot(2) mi de Ohre voll äwer RietingGa naar voetnoot(3) ömm Kriez onn äwer Stöch önne Siede. - Bruukst du denn gaor nuscht? Na nu, Naobersche, war öck denn nuscht bruuke? Schon'e hallwe Daoler hebb öck önne Dokterappthek uhtgespägeGa naar voetnoot(4), aower ömmsonst. Nu hör öck von Baorbants Jötte, datt önne Wittgarwer DwärgassGa naar voetnoot(5) e klooke Fruu waohnt, dei schon mänchem gehollpe, wo de Doot huppuch drooch. An sei wöll öck mi wende, ähr e Paor Bund' PötterzöllgeGa naar voetnoot(6), Gählmähre, Pasternack onn e Paor Höhft KommstGa naar voetnoot(7) bringe, onn öck gloow, sei wart mi toh tröste weete. - So geiht ett, du leewer Gott, ömmer watt Nieës onn sölle watt Gohts. - I jao! - On nu kömmpt mi noch datt, datt miene Dochter tomm ärschte önn'e Deenst geiht, onn hiede hebbe wi schon de fiewonntwinntichste October. Öck bliew denn moderwint alleen onn Allet mi opp'em Hals. Kein ohlet onn marohdet Kirrassierpährt kann ett so schlömm hebbe, als öck! Datt öss rein tomm Verzaoge! Ach, öck mott schlukeGa naar voetnoot(8), mien leewer Dschahn wart an mi denke, glick wöll öck wiederloope. - Na, Naobersche, verzaog nich, ett wart uck noch emaol onns de Weite bleejeGa naar voetnoot(9). Önne Fierstund wöll öck anhorche kaome, watt de klooke Fruu gemeent heft. Läw woll! - Dei öss krank onn dei; durscht öck dao nich von Glöck räde bie disse schlömme Tiede, datt öck noch gesund sie? |
|