Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijHüpp äwerGa naar voetnoot(4). (Vorpommern.)Ik hew en ollen Perzepter kennt,
En'n Mann mit griese Locken,
Dei hett goar männ'gen bösen SchlapsGa naar voetnoot(5)
Tau'n goden Jungen trocken.
En Sprekwurt hahr dei olle Mann,
Dat wüszt in 'n Dörp sünst Keene,
Hei säd't ok man sien'n besten Fründ,
Hei säd't man sich alleene.
Dat was en olles Wunnerwurt,
Un höll em ümmer baben,
Hei set't dat as en Springstock an
Bi jeden deepen Graben.
Leed hahr em drapen mihr as Glück,
Ball fiener un ball gräwer,
Alleen sien Sprekwurt blew em truu,
Dat Sprekwurt heet: ‘Hüpp äwer!’
| |
[pagina 296]
| |
Un schürrt hei mit sien Sprekwurt sich
Af männgen Schicksalskuller,
Dat Leben nam hei liekerstGa naar voetnoot(1) nich
Drüm up dei lichte Schuller.
Hei führt dei deepsten LösenGa naar voetnoot(2) stets
In Groten un in Kleenen,
Dat was em geben up den Weg
All gliek von Kindesbeenen.
Denn as hei an tau loopen füng,
Kam denn dei SüllGa naar voetnoot(3) vequeerGa naar voetnoot(4) em,
Doa säd sien Moder: ‘Dristing tau!’
So oft sei 'räwe bört em:
‘Hest Di, as perrstGa naar voetnoot(5) Du in 'n Sood,
As wenn Du kreegst dat Fewer,
Sett man den besten Been vörut,
Süh so, mien Sähn, hüpp äwer!’
Un as hei 'n Bäten gröter würr,
Würr em siehr suur dat Lesen,
Hahr leiwe up dei Mähren rangtGa naar voetnoot(6)
Un laaten 't Lieren wesen;
Alleen sien Moder leet nich nah,
Meent: ‘Ih! doa kam wi 'räwer,
Lees iewrig tau, fehlt den en Wurt,
Süh denn, mien Sähn, hüpp äwer!’
Hei deiht 't, un as sien Sinn ging up,
Is ok dat Lesen kamen, -
Doch 't Leben, dat is ok en Book,
Dat vör dei Näs' hei nahmen.
Un ach, dat leggt sich vör em hen
Stets as 'ne niege Fiebel
Un 't böhrt sich noch veel sch wönnerGa naar voetnoot(7) up,
Woll as dei schwönnste Biebel.
Doa müszt hei sich an männig Stück
Half dod rein baukstavieren,
Dat was so düster un so kruus;
Dat mag de Kukuk liehren!
Un wenn hei nam dit swore Book
Mit Zagen un mit Gräsen
Denn hürt hei Modern ehre Stimm:
‘Du möst man iewrig lesen.
Uns' Herrgott führt an keenen Barg,
Doa hei nich führt heräwe,
Un kümmt ok denn un wenn en Steen,
Man frischen Mauth, hüpp äwer!’
Dei Ollsch, dei was all längsten dod,
Dat Wurt hett sei em laaten,
Dat dehr denn as en tru'en Fründ
Oft bi dei Hand em faaten.
Un mit dei Tied, doa dücht dei Schrift
Em dütlicher un gräwer,
Un wenn em noch wat düster blew,
Denn reep sien Glow: ‘hüpp äwer!’
Un Glowen maakt dei Schrift em kloa
Un lewt in sienen BussenGa naar voetnoot(8),
Dei trück em Durn un Distel ut,
Dei up sien' Wegen wussen.
Doa brennt keen Nettel denn so vull,
Doa steek keen Durn em blödig,
Hei markt, dat hier tau jedes Ding
Man blot Geduld wier nodig.
So brukt hei denn in siene School
Nich Tagel ore RodenGa naar voetnoot(9),
Un stürlos was doch nich sien Riek,
Hei stürt dat all in Goden.
En Schlapmütz was hei doabi nich,
Leet Keinen 'rümme gapen,
Un hahr in Leben un in School
De Ogen ümme apen.
Doch leep bi Ungebührlichkeet
Dei Luus em äwr 'e Lewer,
Denn strakt 'ne Hand em glatt dei Stiern
Un säd: ‘Laat sin, hüpp äwer!’
| |
[pagina 297]
| |
Doch markt man denn an sienen Ton
Un Ogen, dei nich wieken,
Dat woll dei Olle wier tau Huus',
Hei wull man blot nich kieken.
Lies' as sien Tadel was sien Low:
Wenn Weck recht flietig wieren,
Hei pfuscht ehr Biller in dat Book
So still bi 't Lexverhüren.
So hahr hei sei denn All an 't Band,
Un kam dei Straat hei eben,
Was 't een Gejuchz un een Gedraw,
Em blot dei Hand tau geben.
Un 't Sünndags, wenn de lütten Dierns
Sich putzt en Bäten glanter,
Denn knixten sei am deipsten jo
Vör ehren leiwen Kanter.
Un bröchten Strüz un Trämsenkräns',
Ok Feldkäm un Kamellen;
Dat nüdlichst LööschenGa naar voetnoot(1), dat hei wüszt,
Müszt hei en denn vertellen.
Un hahr hei just man dal sich set't
Up 'n Buplatz bi dei Widen,
So hahr hei 't ganze Hartschlag gliek
Von Jören sich tau Sieden.
Dat was, as drew dei Wind herbi
Maikäwers ore Schneppen,
Doa was kein Balken lerrig denn,
Dat seet All Trepp an Treppen.
Un wenn hei ierst man seet un sünnGa naar voetnoot(2),
Hürt up dat Zamarellen,
Denn hungrig as dei Kirchenmüs'
Wiern sei up sien Vetellen.
Sei hüngen an sien Lippen em,
As Immen an dei Blomen,
Dat jo nich von dei schön Geschicht
Müggt gahn tau SpillGa naar voetnoot(3) en Kromen.
Seeg man ehr blanken Oogen so,
Sien Angesicht vull Freden,
So dacht man woll an Mahn un Stiern,
Un Een'n würr still tum Beden.
As wenn bi Sommeabendstied
Ganz liesing Gottes Athen
Geiht up un dal dörch Wald un Feld,
So was sien Dauhn un Laaten.
Un as en schönes Morgenroth,
Wat bringt 'nen hellen Morgen,
So schwünn hei von dei düstre Ier
Un von ehr Noth un Sorgen.
Un as dörch siene Gliere flog
Hier un'n dei letzte Bäwer,
Doa reikt dei Dod em lies dei Hand
Un säd: ‘Mien Sähn, hüpp äwer!’
A.W.
|
|