Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 295]

Lütt Hans. (Vorpommern.)

Nee! dit 's nich uttauhollen!
S' seggt ümme noch ‘lütt Hans!’
As ob 'k mit ehr dehr speelen
Noch Ringelrosendanz.

Wo⁽¹⁾ mag ik s' giern doch lieden,
Is goa 'ne schmucke Diern!
Dat weit denn ok dei Racker⁽²⁾,
Will blot mi schikanir'n.

Wo hett sei denn ehr Ogen,
Dat sei 't nich ward gewohr;
Bün grot nog tum Soldaten
Un bün all achtein Johr.

Doch wo ik ehr dau drapen
An 't Water, an dei Schanz,
Doa heit dat gliek ‘Gun Morgen,
Wo geiht 't denn, lütte Hans?’

Un bi dat Austbier⁽³⁾ gistern
Kam 'k nah dei Stuw herin,
So stramm in Jack un Büxen,
As künn 'k all Brüjam sin.
Doch kuum dehr ik ehr fragen:
‘Wo is 't denn mit en Danz?’
Doa kloppt s' mi up dei Schuller
Un seggt: ‘Ih ja, lütt Hans!’

Dat was, as ob mi Eener -
Bratsch! - an dei Uhren schlog,
Würr as mien West noch roder;
För ditmal hahr ik nog.

So ümmer ‘lütt’ tau heiten,
Dat is doch recht 'ne Pien!
En lütt Minsch kann ok küssen,
En lütt Minsch kann ok frie'n.

Ik will ehr enmal fragen:
Wat meenst Du mit dat ‘Lütt?’
Kann 'k haken nich un döschen
Un bün ik sünst nicks nütt!

Un seggt sei denn noch werre:
‘Wo geiht't, lütt Hans?’ tau mi,
Denn will 'k von ehr nicks weiten,
Denn is 't mit uns vörbi.

A.W.

(1) Wo, wohl, zwar.

(2) Racker, Schelm, Taugenichts.

(3) Austbier, (Erntebier) Erntefest.