Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 276]

Weet nich, wat mi so trurig makt.

Weet nich, wat mi so trurig makt
Un dörch mien Seel mi klingt, -
Ob äwer mi en Unglück wakt
Un all mien Denken dwingt?

Wenn ik man wüszt, wat't wesen künn,
Mi wier man half so swor,
Wil ik in Angst un Sorgen bün
Üm di all mennig Johr.

De Heben liggt so deep un swart,
Slaff hengt de Blom ehr Bläd',
As dreewt to Flucht ehr lüttes Hart, -
Un kann nich von de Städ!

Ed. Hobein.