Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

De Olsch⁽⁶⁾ weent. (Schwerin.)

Se hebben mien leewes leewes Kind
Deep in de Ird rin graben,
Un äwer't Graff fohrt hen de Wind,
De Stiern, de lüchten baben.

Ik horch un horch, wo buten de Wind
Henfohrt mit Süfzen un Stähnen
Un mücht mit weenen üm mien Kind,
Mit stähnen un süfzen känen.

Wo weiht de Lamp in Wind un Storm,
Bald löscht se, süll ik meenen,
Ik sit dorbi, ik armes Worm,
Nu mücht to Dod mi weenen.

Ach, leggt mi to min leewes Kind,
Ach, wullt ji bald mi graben,
Mag denn ok susen Storm un Wind,
De Stiern doch lüchten baben.

Ed. Hobein.

(6) De Olsch, die Alte.