Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

De Markgraef to Sleeswik unn de Buer to Boklund.

To Sleeswik up Gottorp weer vaer Tyden mael en Markgraef. Da weer oek en Buer to Boklund, de müsz den Markgrawen jümmer Koern, Botter unn Fisch upt Slot bringen vaer synen Disch unn weren gode Fründe met enanner. As de Buer mael to Slot weer unn de Markgraef gerade by Disch seet, lett he em herin kamen unn by sik sitten an syne sülwerne Tafel, unn wys em all dat Sülwergeschirr unn all de Kostborkeden, leet de Muskanten spälen, unn den Buer van de schöensten Spysen gäwen, unn fynen Wyn darto, so väel as he mugg. De Buer seeg unn höer sik dat all mit an, eet unn drunk, sweeg awer still darto. As he nu't Äten daen harr, do fraegd' em de Markgraef, of he sik denn gaer nich daraewer verwunner. ‘Ja, Herr Markgraef,’ leet de Buer sik hören, ‘de Tafel is wul kostbaer genoeg, unn de Wyn unn dat Äten is goet unn düer genoeg; awer, Herr Markgraef, ick getrue my em unn synen ganszen Hofstaet sodennig to beweerten, dat myne Tafel noch kostbarer is unn will em solke Musyk maken laten, dat de Herr Markgraef segg'n sall, se weer noch bäter as syne.’

Daraewer worr de Markgraef nygirig unn wull doch wäten wodennig de Buer dat anfangen wull. Up enen Dag reed he also mit al syne Hoflüde heruet na Boklund. Do harr de Buer twee Regen⁽¹⁾ grote Weetensäcke, stramm vull, up syne grote Däel setten laten. Da weren Bräder up legt, dat weren de Dischen. Unn he harr dat gansze Dörp inladen laten unn harr Äten kaken laten, väel unn goet, so as de Buerslüde dat kaken könt. As de Markgraef sik nu sat äten harr unn mit de Beweertung woll tofräden weer, fung de Buer an em vaertoräeknen; unn se fünnen, dat de twee Regen Koernsäck jo so düer weren, as de sülwern Tafel, unn dat syn Äten noch kostbarer weer as den Markgraef syn. ‘Dat laet ik gelden,’ sä' de Markgraef, ‘awer wo blivt denn de Musyk?’ Do leet de Buer eers all

(1) Regen, Reihen.

[p. 230]

syn Päer, do de Ossen, do de Köe, do de Swyn unn de Schaep, do de Göes⁽¹⁾ unn de Aenten unn de Höners up den Hoff unn jaeg dann de Hunde da mank. Wenn nu so väle Creaturen tosamen kaemt, is dat nich ruhig, dat sleit unn bitt sik unn de höllische Spektakel is loes. Do musz de Markgraef seggen, dat de Musyk doch kostbarer weer, as syne.

Nach Herrn Arndts Mittheilung.

(1) Göes, Gänse.