Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Der Pferdeschinken.

Da weer mael en arme Buerknecht, unn en Magd de weer syne Fru. De Mann de weer so sümig⁽²⁾ unn so arbeitsam, de Fru awers weer so fuel, dat se den ganzen Dag to Bett liggen wull. Se plegg to seggen: ‘Wen uns Herrgott leet hett, den gift he 't int Liggen.’ Den Mann verdrütt dat, dat se nich upstaen will; wyl he se awers so leef hett, so will he doch niks seggen. Da find he mael Morgens frö en afschinnert⁽³⁾ Päert, da nimt he en Lendestück van, unn drigt dat ganz sacht herin unn legt dat up de Lad' vört Bett. As de Fru nu upwaekt, so denkt se: ‘Nu hett uns leef Herrgott my doch wat int Slapen gäwen.’ Da steit se up, legt dat Fleesch in en Servjett unn slütt dat in de Lad'; se dacht dat weer en schönen Braden. As äer Mann to Hues keem, sä' se em dat, uns Herrgott harr äer wat schickt. ‘He hett dy wol en schönen Braden schickt,’ sä de Mann. Da slütt de Fru de Lad' up unn as se de Servjett van enanner sleit, so is dat luder blankes Golt. ‘Süest du,’ sä se, ‘wo uns Herrgott de Lüd' wat int Liggen schickt, de he leef hett?’ Da süet de Knecht grad' na de Daer unn süet wo de Deuwel int Slaetellock kickt, unn lacht. Naest⁽⁴⁾ löpt de Knecht hen wo dat afschinnert Päert lägen harr, da weer allens weg. Syt de Tyt weren se ryk noeg, de Fru leeg den ganzen Dag to Bett, de Deuwel weer awers so arg up se unn leet se kene Ro, so lang se läwen.

(Kurborg bei Schleswig.)

Arndt.

(2) Sümig, fleiszig.

(3) Afschinnert, geschundenes.

(4) Naest, nachher.