Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 228]

Schleswig.

Swart Margret.

De Stadt Schleswig is so vull vun ole Geschichen, as vellich keen Stadt in gans Norddütschland. Wo man steit un geit, kann man wat to hören kriegen, vun Krieg un Larm, wo de König Erik vun sin Broder Abel umbröcht wor un wo Abel det Nachts äwer de Stadt henjagt un dat sin Bedeenters in Meven⁽¹⁾ verwannelt woren. All son Geschichen un en gansen Barg davun, givt't in Schleswig to vertellen. Ju schüllt dat na un na to weten kriegen, dit Mal vertelln wi wat vun swart Margret.

De wer insmal vör dusend Jahr Königin vun Denmark un en hel böses Wifstück. All ehr Schandaten to vertellen, da wör ken Enn op wesen; dat grötste awers wat se dahn hett, wer, dat se de hoche Mur, de noch steit, buen let vun de Sli⁽²⁾ veer Mil int Land herin. Dat deh se awers vun wegen de Dütschen, de ehr Land werrer hebbn wulln, wat se se afnahmen harr. Se wer en gansen kloken en. Jümmers wer se to Per, awers dat Perd har de Hofisen verdwas⁽³⁾ unner, denn kunn ken En wetten, wanehm se afblebn wer.

Malins harr se Krieg mit en Prinz, de mak ehr vel to dohn, un tonösz kunn se sick garni länger holen; da schrev se em en Brev, dat he man vernünfti wesen schull; dat kos dochen man so vel Lüd dat Lebn, dat wer ja vel beter, wenn se beid et mit sick alleen afmaken dehn. Dat wer em all gans recht, denn mit en ol Wif, dach he, warst all fardi. Awers se wer em vel to klok. As se beid nich wit vun Schleswig opt Feld tohopenkemen⁽⁴⁾, sä se, he schull man en Ogenblik töbn, se wull de Helm man ers fastbinnen; se tru em awers nich, he schull dorum sin Degen so lang bit dep in de Er steken. Dat deh he denn ok, awers da kem se gau bi un hau em de Kopp af.

En annermal har se ehren Sähn na Oldenborg schickt, da schull he Gelder innehmen. Da kregen em de Oldenborger Schosters bi de Kopp un sneen un hacken em in lütte Stücken un solten em in. So schicken se em trügg to sin Moder. Da wor de⁽⁵⁾ splitterrasend dull un trock vor de Stadt, un wenn de Russen nich de Börgers to Hülp kamen weren, wem wet, wonehm nu Oldenborg wer.

De swart Margret wer en grote Hex, un daför hett se ok in de Er ken Rau. Se mutt jümmers noch op en Perd, dat Für spiggt, herummerriden. Denn hett se en lange swarte Rock an un en gollen Kron oppen Kopp. In dissen Optog geit et äwer de lange Magretenwall in vullen Galopp, un achteran kamen noch twe in witte Kleder, de in ehren Deenst bünt. Mennimal hebbn de Jungens vun Schleswig oder uit de Dörpers herum ehr all ridn sehn un bünt vor Angst op de Näs fullen.

So hett se ok mal en paar Fischers vunn Holm in Schleswig mürrn⁽⁶⁾ op

(1) Meven, Möven.

(2) Sli, der Flusz die Schlei.

(3) Verdwas, schräge.

(4) Tohopenkemen, zusammen kamen.

(5) De, die.

(6) Mürrn, mitten.

[p. 229]

de Sli bemött. De harrn de ganse Dag nix fungen un föhrden ganz truri to Hus. Da kem de swart Margret opt Water angahn un sä to se, se schulln man noch mal dat Nett utsmiten; awers wenn se en Fisch fungen, de gans as Gold utseg, de schulln se jo werrer int Water smiten. Den wer se verswunnn. De Fischers dehn, as de Gret seggt har, un süh, da wer dat ganse Nett vull. As se awers nu de ene Fisch funnen, de gans vun Gold wer, da wull de ene em gau werrer int Water smiten, awers de anner wer to gierig un le dat nich. As se nu to Hus föhrden, da woren mit enmal all de Fisch vun de ene anstaken un kregen all de gollen Schin. Un vun all dat Gold woren se so swar, dat dat Bot ünnersunk un de beiden Fischers versupen dehn.

Middeelt vun Am. und O. Dörr.