Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 216]

Ol vader Trepkau.

Den olen Vader Trepkau hebbt Ji woll nich mehr kennt? -

Dat weer en olen wunderlichen Mann! He weer noch so een von dat ole Slag: en Kerl von ol Korn un Schrot, von buten un von binnen, aeber darbi resolut un stünn as en Eekbom up sien Stück. He wahn to mien Kindstieden in Rugenbargen, har dar en schönen Hof un weer as de riekste Klauert in de ganze Uemgegend bekannt; denn he wüsz genau, dat sösztig Schilling up en Spetschendahler güngen, un höl grote Stücken up ehr, wenn he dar ok grad nich up seet.

Sien Fru, dat weer den olen Vagt Peter Timmermann sien Süster, von de Hinschen-Stell, un eenen Söhn har he ok man: Clashinnerk heet de, un weer en Pracht- un Staatskerl von Jung.

De Ol weer sünst man liekto un gradweg, un wenn he eenerwegen stolz up weer, so up sienen Clashinnerk un up sien Hofsted, - un dat mit Recht.

Aeber en Narren har he in sienen Jungen doch nich freten, nämlich sodennig nich, dat he em de weeke Siet geev: he müsz dar för god mit ran un schu⁽¹⁾ sick denn ok för keen Arbeit nich, un wenn he ok al in sien fiefuntwintigst Jahr weer, so löp he doch vör den Olen as vör de Pietsch, - un wat den Olen sien Olsch weer, Clashinnerk sien Moder, so höl se woll ehr god Regiment in Hus', blot nich öber den Olen, denn den sien Bibelspruch weer up düt Flagg: ‘Ick bün ick, un Mannshand baben!’ un so 'n Tüffelregiment estemeer⁽²⁾ he ganz lang nich.

Nu, sien Olsch un Clashinnerk weeren grad nich bang vör em, harn aeber doch en Heidenrespect; denn de Ol plegg mit to seggen, wenn dat dar Saken na weeren: ‘Ick bün ick, un erst kam ick sülben, un denn kam ick noch en mal, un denn kamt Ji ok noch lang nich!’ un meen denn sien leev Moder un sienen Clashinnerk, un de Beiden kennen em to god un wüszen denn Bescheed; sünst aeber löt de Ol sick ok woll en Sak mit ünnerdüden⁽³⁾ un wull nich grad alleenen mit sienen Kopp dör de Welt, sondern ok mit sien Hart un dat seet em up de recht Sted.

Un gegen sien Deensten⁽⁴⁾ weer he grad eben so. De harn ehr god Mundvull Eten un Drinken bi em un jo keen Aeberlast un up en Dahler Lohn köm em dat ok nich an, aeber se müssen em denn ok na 'n Kopp un na de Mütz wesen. Darüm har he denn ok jümmer gode Lüd, un wenn se dat man erst bi em gewennt weeren un man erst en halv Spint Solt mit em vertehrt harn, süh, denn verniern⁽⁵⁾ se sick nich licht un güngen von em weg, dat schull denn al wesen, dat sick Een von ehr verheirathen wull oder wat Eegens warden, - un Takeltüg⁽⁶⁾ un upsternatsche⁽⁷⁾, näs'-kloke Bengels und rappmulige un wiessnutige Dierns, de gegenan kabbeln⁽⁸⁾ oder klöker wesen wullen, as he sülben, un de nich up'n Deenst un up'n

(1) Schu, scheu.

(2) Estemeer, estimirte, respectirte.

(3) Uennerdüden, deutlich machen.

(4) Deensten, Dienstboten.

(5) Verniern, erneuern, verändern.

(6) Takeltüg, nichtsnutziges, unbedeutendes Gesindel.

(7) Upsternatsch, widerspenstig.

(8) Kabbeln, plappern.

[p. 217]

Kram passen, de harn sick slecht bi em vermeeth⁽¹⁾, un so'n Slag sack⁽²⁾ he sick jonich alltolang up, sondern sä blot to ehr: ‘Mien Söhn oder mien Dochder, Di kann ick nich bruken; gah en mal na'n Scholmeister hin un lat Di utreken, wat Du verdeend hest, un denn segg mi Bescheed,’ un wenn se denn wedder kamt, denn seggt he blot: ‘Süh dar, dar hest Du Dien Geld un noch en Drüttel baben in, wo Du mien Gesundheit för drinken kannst, un nu gah mit Gott un kumm mi nich wedder öbern Süll⁽³⁾. Adjüs!’ Up düsse Art har he also jümmer gode Lüd, un dütmal hett he ok noch en besonders lütj nüdliche Lütjdiern, Stina Könksch heet de. Ehr Moder is en Wetfru un wahnt in dat nöchste Dörp in de Armenkath⁽⁴⁾, wiel se al wat swächlich is un sick alleenen nich mehr helpen kann, un ehr lütj Stina Dochder stütt ehr denn ok redlich mit to. Dat is en bandig lütj flinke un knapphandige Diern un dat steiht ehr All so adrett⁽⁵⁾ un nüdlich an, dat de Olsch, Clashinnerk sien Moder, ehr bandig int Og un int Lov⁽⁶⁾ hett un grote Stücken up ehr hollt, un wie geseggt: nüdlich is dat lütj Kraetending⁽⁷⁾ von nerden⁽⁸⁾ bet baben, un wenn se mennichmal so recht schelmsch mit lachen deiht, denn het se rein so'n lütj nüdliche Kuhlen in ehr lütjen roden Backen, dat dat en Lust is antosehn! - Un dat mutt Clashinnerk weten, denn de hett dat nich eenmaal, - woll hundertmal mit ansehn, un dat schient meist so an, as wenn he dar ördentlich up paszt. -

Nu, dat kann ick em nich verdenken, denn so wat seeg ick ok för mien Leben gern, wenn so 'n lütj Kraetending noch ganz unschüldig is, as lütj Stina, up en Art noch so 'n Kind; aeber en gefährlich Sak is dat jümmer un mennigmal ja sogar lebensgefährlich. Wenn he sick nu in dat lütj nüdlich Kind verkiekt un vernarrt, - he weer nich de Erst, den so wat passeer, - un ick dar sünst ok nicks gegen hev - im Gegendehl! so mügg ick em dat doch von wegen sienen Olen nich wünschen; denn dat weet ick ut Erfahrung: so 'n Paar leev Minschenkinder sünd lichter tohop⁽⁹⁾ bröcht, as voneen, un wenn se erst an enander fast sünd, richtig fast! - un schöllt sick denn wedder loslaten, denn geiht dat ahn Hartblöden nich af un dat deiht denn unbandig weh wo Tähnwehdag⁽¹⁰⁾ gar nicks gegen is, - denn so' n Ding von Tähn kann man ja allenfalls uttrecken laten, aeber dat Ander blivt mennigmal sitten up Lebenstied, - un so as ick den Olen taxeer, givt he dat woll all sien Dag' nich to, dat Clashinnerk un de Diern sick kriegt un ut de Beiden en Paar ward, wenn dat am End noch Ernst mit ehr warden schull, - un dat süht dar meist na ut.

Denn wenn de Clashinnerk dat man vör ander Ogen wagen kann, smitt he jümmer en heel fründlich Og up de lütj Stina oder eegentlich all beid, un wenn dat sünst ok keen Minschenkind markt, de lütj Diern fallt dat doch toletzt up un kiekt em wedder mit an, wenn ok erstan man wat schu un heemlich, un wenn se dar ok bet öber de Näs' un Ohren roth bi ward, wenn ehr Ogen sick grad drapt, un dat passeert bi so 'n Gelegen-

(1) Vermeeth, vermiethet.

(2) Upsacken, aufhalsen, aufbürden.

(3) Süll, Schwelle.

(4) Armenkath, Armenhaus.

(5) Adrett, nett.

(6) Lov, Lob.

(7) Kraetending, (von Kröte), kleines Ding.

(8) Nerden, unten.

(9) Tohop, zusammen.

(10) Tähnwehdag, Zahnweh.

[p. 218]

heiten ja en mal mit, denn keen kann dat vörher jümmer so genau afpassen!

Bi Lütjen ward se nu aeber ok jümmer driester, denn dat is gar to schön, den Clashinnerk antokieken: is so'n goden Bengel un jümmer so fründlich un nett un noch darto so ganz unbandig smuck! Un as 't denn so geiht: de beiden leeven Minschenkinder kiekt un kiekt so lang, bet se sick von beid Sieden fast keken hebbt, - richtig fast! - un am leevsten ünner veer Ogen un alleenen sünd, dat ehr dar keen Minsch in stören kann, un wiel dat ok nich jümmer so hinpassen will, schient dat meist so an, as wenn Clashinnerk dat dar en betjen na intorichten weet, - un he makt sick ok grad gern wat mit in de Schün to dohn, wenn de lütj Stina dar in Schummerabendstied⁽¹⁾ noch Törf un Bülten ruthalen mutt, na de Kaek hin, dat se den andern Dag wat to böten⁽²⁾ un to brennen hebbt, un denn snackt⁽³⁾ he ok woll en Wort mit ehr un se mit em, wenn ehr dat Hart dar ok bandig bi kloppen deiht von wegen de Angst, dat de Ol ehr dar begahn kunn. Aeber dat mutt man ehr all Beid laten: bedachtsam un vörsichtig sünd se, tom wenigsten toerst un in 'n Anfang, un dat Begahn hett so licht keen Noth, - un dat is ok doch gar to schön! - besonders en betjen wieder to, wo se mennigmal so in 'n Schummern tohopen staht, dicht tohopen, - denn se maet ja lisen wesen un dörft ja nich to lud snacken, - dat ehr Mund sick al von sülben findt, binah in'n Düsteren, un dat is denn erst recht söt un ganz unmaten schön!

Dar kann en Mund sick woll verbistern un en Minschenkind sick woll vergeten, wenn so een Mund an den andern fast is, so still un deep un söt, un blot dat Hart Een puckert⁽⁴⁾, un sick Allens mit Een rumdreiht un man nich hören un nich sehn kann! - un so geiht de Beiden dat ok; denn as se wedder malins tohopen staht, so in de Schummertied, un an gar nicks denkt, do - o Wedder de Katt! - mit eenmal kummt Clashinnerk sien Moder üm de Eck un sleit de Handen tohop, - un dar steiht se, un kann keen Wort seggen, denn so hett se sik verfehrt.

‘Och Gott! Och Gott!’ seggt Stina, un fangt an to weenen un neiht ut⁽⁵⁾; na ehr Kamer hin, un Clashinnerk steiht dar bi de Olsch un weet erstan ok keen Wort to seggen. - ‘Jung!’ seggt de Olsch do to em, ‘wat makst Du dar?’ - ‘Dat hett Moder ja sehn,’ seggt Clashinnerk. - ‘Jung!’ seggt se wedder, ‘plagt he Di? - Wenn Vader dat sehn har, - dat güng ja all mien Dag' nich god! - Segg, hest al länger wat mit de Deustersdiern to dohn hatt?’ - ‘Ja,’ seggt Clashinnerk, ‘un ok noch lang nich tom letzten Mal; denn de Diern is mien Diern un schall mien Diern ok blieben!’ - ‘Na, dat lat Vader blot hören!’ seggt de Olsch, ‘ick ängst mi nu al des Dodes!’ - ‘Un hören mutt he dat doch,’ seggt Clashinnerk, ‘un is dat vondag nich, so is dat morgen oder to siener Tied; denn anders ward dat mien Dag' nich, un de Diern will ick hebben un mutt ick hebben, un dat mag denn dohn, wat dat will!’ - ‘Och, Jung, swieg doch man still,’ seggt de Olsch, ‘dat Vader dar nich achter kummt;

(1) Schummerabendstied, Dämmerabend.

(2) Böten, (Feuer) anzulegen.

(3) Snackt, plaudert.

(4) Puckert, pocht.

(5) Neiht ut, eilt fort.

[p. 219]

he bringt uns Beid mit en Knüppel ut 'n Hus' un de Stina Diern erst recht!’ - ‘Dat schull he sick blot ünnerstahn!’ seggt Clashinnerk, ‘de Diern hett keen Schuld, un wat dar upsteiht, dat kummt up mi, un de Diern verlat ick nich un wenn dat ok dat Leben köst!’ - ‘Du büst eben so 'n Stiefkopp as Dien Ol,’ seggt sien Moder, ‘dat mark ick al, un von mienentwegen kannst Du ehr ok ja gern kriegen, mi nich toweddern⁽¹⁾, denn up de Diern weet ick nicks as allens Gods; aeber Du kennst Vader ja! Keen schall em dat bibringen!’ - ‘Dat doh ick sülben,’ seggt Clashinnerk, ‘wenn sick dat en mal so hinpaszt; hol Moder blot reinen Mund und verrah Se uns nich.’ - ‘Ne, ne, mien Jung,’ seggt de Olsch, ‘dat geiht nich! Dat givt Mord un Dodslag! Ne, leever will ick em dat sülben anbringen un en mal bi em vörföhlen⁽²⁾, so suer as mi dat ok ankommen ward, und Di denn Bescheed geben.’ - ‘Mienentwegen,’ seggt Clashinnerk, ‘aeber, Moder, von dat, wat Se hier sehn hett, hollt Se reinen Mund.’ - ‘Na,’ seggt de Olsch, ‘meenst Du denn, dat ick de Kath⁽³⁾ mit eegen Hand ansteken ward! Lat uns man gahn, dat de Ol uns hier nich ok erst begeiht⁽⁴⁾!’ - un se gaht denn weg.

De Olsch geiht nu na lütj Stina hin, de in ehr Kamer sitt un hult un weent, un red ehr to, se schall doch dat Hulen un Weenen nalaten, - de Sak is ja so al slimm nog, - un doch vernünftig wesen un den Kram nich verraden, un wat se darbi dohn kann, - an ehr schall dat nich liggen, so will se ehr Maeglichst dohn, dat dat nich utkummt, un de Sak to Schick, un wenn 't Gotts Will is, schall se den Clashinnerk ok wol kriegen, un lütj Stina is denn ok vernünftig und lett sick wedder begöschen⁽⁵⁾, ward aeber doch nich eher wedder getrost un vergnögt, as bet Clashinnerk ehr sülben tröst hett un seggt: se schall sick man ganz up em verlaten, - ehr oder keen, un he steiht för ehr in.

Sowiet is dat nu god, aeber woans⁽⁶⁾ nu wieder? - De Olsch is dar tom slimmsten an, un hett Dag un Nacht keen Rau un grübelt dar jümmer öber na, wo se dat Hart hernehmen schall, den Olen dat up en glimpfliche⁽⁷⁾ Art un Wies' bitobringen; denn dat is en richtig Kunststück. Aeber so'n Fruenshart is lang nich up 'n Kopp fullen un weet sienen Faden fein un richtig intofädeln, un as se nu en mal 's Morgens, en paar Dag na düssen Uptog⁽⁸⁾, bi den Olen in'n Bett liggt un se all Beid waken doht, do seggt de Olsch keen Wort, süfzt aeber denn un wenn bandig hoch up. - ‘Fehlt Di wat, Moder?’ seggt de Ol. - ‘Och Gott ja!’ seggt se. - ‘Wat is dat denn?’ seggt he. - ‘Och, mi liggt wat bandig swar up de Seel!’ seggt se. - ‘So-o?’ seggt he, ‘denn lat dat en mal hören.’ - ‘Ick mag Di dat man gar nich seggen,’ seggt se. - ‘Na,’ seggt de Ol, ‘denn behol dat för Di.’ - Süh, dat hett se hebben wullt. Nu is se jüsterment noch grad eben so wiet, as se west is, un wieder wil se erstan ok nich. - ‘Ick bün man bang, Du schellst, wenn ick Di dat segg,’ fangt se wedder an. - ‘Denn is dat beter, Du beholst dat, wie geseggt, för Di,’ seggt de Ol ganz geruhig un will noch gar nich dull un verdreet-

(1) Toweddern, zuwider.

(2) Vörföhlen, prüfen.

(3) Kath, Wobnhaus.

(4) Begeiht, überläuft, ertappt.

(5) Begöschen, beschwichtigen.

(6) Woans, wie.

(7) Glimplich, schicklich.

(8) Uptog, Aufzug, Vorfall.

[p. 220]

lich warden, un se will doch so gern, dat sick dat Gewitter vörher al en betjen breken schall. - ‘Un doch kann ick dat alleenen man nich utholen un länger mit mi rümdregen,’ seggt se wedder. - ‘Na,’ seggt de Ol, ‘denn sprick Di ut un mak Eenen vörher den Kopp un de Höll nich erst warm! Hest wat, denn lat dat hören, un schall ick dat nich weten, so hol Dien Mul! Du weeszt, dat ick för lange Vörreden nich bün!’ - ‘Na,’ seggt de Olsch, ‘denn hest: Clashinnerk will pattu⁽¹⁾ un absluts uns' Stina friegen⁽²⁾ un se em!’ - un knapp⁽³⁾ hett de Ol dat hört, so he as en Donnerwedder ut dat Bett rut un in de Büx un Steweln rin, ahn en Starbenswort to seggen, as har de Blitz in sien Bettsted slagen, un öber alle Bargen is he.

De Olsch liggt in'n Bett un zittert un flüggt an Arm un Been un denkt: ‘Dat geiht all sien Dag' nich god! He bringt de Beiden mit dat erst best Stück Dings von Knüppel ut 'n Hus'!’ Aeber ne, dat blivt so still un ruhig, as dat is, un as se nu upsteiht, do liggt noch Allens in'n Slap, Clashinnerk ok noch, un se weckt em up un he de Andern, un do vertellt sien leev Moder em dat mit Vader, un is in dusend Aengsten. ‘Wo schull Vader woll wesen?’ seggt se. ‘Süh en mal to, wo he is!’ - Keen Minsch weet't: de is öber alle Bargen, as wenn he staben un flagen is! un de Olsch kriggt sick dat Hulen un Snuckern, un Clashinnerk seggt: ‘Wes' Se doch man still, Moder; he will woll wedder kommen, denn Vader is ja keen Kind nich mehr.’

Ja, un wo de Ol woll stickt? - Ick weet't un will Ju dat vertellen. He is sick gliek so stantepeh⁽⁴⁾ na dat Nabersdörp gahn, wo de Stina ehr Moder in de Armenkath wahnt, aeber nich na düsz ol Fru. Ne, he hett dar en Ohm wahnen, Hanshinnerk-Ohm, en olen bejahrten Mann, wo he grote Stücken up hollt, un is ok en groten Buern un eben so'n wunderlichen Knast as ol Vader Trepkau sülben. Dar kummt he denn an, as se dar eben den letzten Fot ut 't Bett hebbt un grad Kaffee drinken wöllt. ‘Gun Morgen, Clas!’ seggt Hanshinnerk-Ohm to unsen Olen; ‘na, wo kaart⁽⁵⁾ Di de Düwel denn al so fröhtiedig her? un sühst ut, as harn se Ju öber Nacht all dodslagen un Du weerst alleenen mit lebendigen Liew darvon kommen! Sett Di 'ran un drink en Tasz mit, - hest gewisz noch nicks genaten, - un denn vertell, wat Di al so fröhtiedig up'n Fotstieg bröcht hett.’ - ‘Ne, wat to dull is, dat is to dull!’ seggt Vader Trepkau un sett sick dahl. ‘Denk Di blot an: mien Clashinnerk will pattu un absluts mien Stina friegen!’ - ‘Is 't dat All?’ seggt Hanshinnerk-Ohm. - ‘Ja,’ seggt Vader Trepkau, ‘un is dat nich al nog?’ - ‘Waso?’ seggt Hanshinnerk-Ohm. ‘Döggt de Diern denn nicks?’ - ‘Dat nich,’ seggt Vader Trepkau, ‘im Gegendehl!’ - ‘Süht de Diern denn nich na wat ut?’ seggt Hanshinnerk-Ohm wedder. - ‘Wat en Frag!’ seggt Vader Trepkau; ‘Du kennst ehr ja! dat is ja de ol Könksch ehr Dochder, hier ut ju Armenkath, un up düt Flagg, will ick weten, kann se sick sehn laten!’ - ‘Na, will se em denn viellicht nich hebben?’ fragt Hanshinnerk-Ohm

(1) Pattu, (franz. partout), durchaus.

(2) Friegen, freien.

(3) Knapp, kaum.

(4) Stantepeh, stehenden Fuszes.

(5) Kaart, (karrt) treibt.

[p. 221]

wedder. - ‘Ob se em will!’ seggt Vader Trepkau. - ‘Na, süh denn, so lat se em kriegen!’ seggt Hanshinnerk-Ohm, ‘denn is dar ja nicks in'n Wegen! Wat ehr fehlt, hett Clashinnerk ja dreduppelt!’ - ‘Adjüs!’ seggt Vader Trepkau, springt sick up un geiht sienen Gang un lett richtig sien Tasz Kaffee up'n Disch stahn, un sien ol Hanshinnerk-Ohm de kennt em un lett em still betehmen⁽¹⁾.

De Ol stewelt sick also in deepe Gedanken na dat Armenhus lang⁽²⁾, wat ganz up 'n andern End von dat Dörp liggt, un Stina ehr Moder steiht grad bi de Waschbalj un wascht. ‘Gun Morgen, Moder Könksch!’ seggt Vader Trepkau. - ‘Gun Morgen, Vader Trepkau!’ seggt de Olsch; ‘na, ok al up de Been?’ - ‘Mutt woll,’ seggt de Ol; ‘de Fruenslüd lat Een ja keen Fred.’ - ‘O,’ seggt do Moder Könksch un lacht, ‘dar plegg He sick sünst doch nich grot an to kehren!’ - ‘Ne,’ seggt de Ol, ‘aeber je öller as man ward, je duller stekt se de Hörn ut, un am End nehmt se Eenen noch Allens öbern Kopp! Denk Di blot an: Dien Stina will absluts mienen Clashinnerk friegen!’ - ‘Herr, Du mein Gott!’ seggt Moder Könksch un meent, ol Vader Trepkau hett sick dat Spaszen, ‘un he will ehr gewisz nich haben!’ - ‘Ob he will! Erst recht!’ seggt de Ol, ‘un ick bün nu man hier un will em dat Jawort halen.’ - ‘Vader Trepkau,’ seggt Moder Könksch un ward sick ganz ernsthaftig utsehn, ‘He plegg sünst doch keen 'ringn⁽³⁾ Lüd för en Narren to hebben; oder hett mien Dochder sick wat to Schulden kommen laten, dat He dat nu up mi, ol Fru, utwetten⁽⁴⁾ will?’ - ‘Fallt mi gar nich in!’ seggt Vader Trepkau. ‘Dien Diern hett sick nicks to Schulden kommen laten; dat is en brave, nette, flietige un smucke Diern, un so'n Swiegerdochder kann mi woll gefallen, un wi sünd uns dar ok All öber eenig, un wenn Du dar nu blot nicks gegen hest, süh, denn kann dat von unsent wegen losgahn, wenn dat schall, un dat is mien vollkommen Ernst, so wahr as ick Clas Trepkau heet!’ - ‘Mein Gott!’ seggt Moder Könksch, ‘so wat lewt⁽⁵⁾ ja nich! Wa hett uns' Herrgott dat hatt?’ - ‘Dat is sien Sak,’ seggt Vader Trepkau, ‘un wi maet nu ok sehn, dat wi uns' Saken in de Reeg⁽⁶⁾ kriegt, un ick wull Di man seggen, dat Du Di parat hollst, denn Sünndagnamiddag schick ick Di Peer un Wagen un lat Di mitsammts Dien Saken afhalen; Du schast bi uns Olen int Olendehlshus⁽⁷⁾ wahnen, up de ander Siet, denn dar is Platz nog.’ - ‘Ne, Kinders!’ seggt Moder Könksch wedder, ‘wa is dat maeglich! Dat aflew⁽⁸⁾ ick nich!’ - ‘Denn muszt Du dod blieben,’ seggt Vader Trepkau, ‘aeber blot nich vör de Hochtied, - dat segg ick Di! - un naher findt sick dat wieder. Adjüs!’ - un darmit geiht he sienen Gang.

Ol Moder Könksch steiht dar ganz verdutzt to un weet knapp wat se darvon holen un denken schall, bet se denn toletzt ehr Waschbalj stahn lett un sick na Vader Trepkau sienen Hanshinnerk-Ohm hingeiht un de ehr Bescheed givt.

(1) Betehmen, gewähren.

(2) Lang, hin.

(3) 'Ringn, geringen.

(4) Utwetten, rächen.

(5) Lewt, (lebt) geschieht.

(6) Reeg, Ordnung.

(7) Olendehlshus, der Theil des Hauses, den die Alten für sich behalten, wenn sie den Kindern die Wirthschaft übertragen.

(8) Aflew, überlebe.

[p. 222]

Vader Trepkau sülben pett⁽¹⁾ sick wedder to Hus, wo he so hinner Klock tein ankummt, un lütj Stina steiht grad bi'n Füerheerd un bött ünner. ‘Gun Morgen, mien Dochder!’ seggt de Ol. ‘Na? un Du wullt mien Swiegerdochder warden un steihst hier in de Kaek un böttst ünner? Gah hin un bindt Di en reine Schört vör, un denn gah na Döns⁽²⁾ rin; denn mien Swiegerdochder, dat is nich mien Kaecksch⁽³⁾!’ - Lütj Stina schriet ludhals up, wiel Clashinnerk ehr noch nicks seggt hett un se von nicks wat afweet un nich anders meent, as dat de Ol achter de Schüngeschicht⁽⁴⁾ kommen is un ehr nu mit en goden Text aflohnen⁽⁵⁾ will. ‘Diern!’ seggt de Ol, ‘wat fehlt Di? Ik meen, Du wullt mienen Clashinnerk hebben un he Di ok, un denn - blarrst⁽⁶⁾? Wenn Du em nich wullt, denn sprick Di rein ut, un wenn Du em wullt, so schast Du em ok woll kriegen; denn Du büst en rar Kind un en fixe Diern un so'n Swiegerdochder kann mi woll getallen;’ - un darbi faat he ehr bi dat lütj runde Kinn an un knippt ehr in de Backen un seggt: ‘Dat Rohren⁽⁷⁾ un Weenen kannst naher dohn, - nu kiek mi mal an un lach en mal ins!’ - Un de lütj Stina Diern de lacht em to, mit Thranen in de Ogen, up so'n eegen Art, as wenn de Sünn sick in so'n Ding von Daudrüppen spiegeln deiht, dat dat den Olen dör un dör geiht, un he seggt: ‘Stina, mien Dochder! mien Söhn Clashinnerk is lang keen Daeskopp⁽⁸⁾ un schall Di woll gefallen.’ Un de lütj Diern is mit en mal rein so glücklich, dat ehr lütj Hart woll springen kunn, un dat helpt Allens nicks: se mutt mit den Olen na de Döns rin, wo sien Moder noch up dusend Aengsten sitt un von nicks nich weet, un de Ol seggt denn to ehr un hett lütj Stina bi de Hand to faat: ‘Moder,’ seggt he, ‘hier hest Dien Dochder; un hol s' Di achter de Hand un lehr ehr noch en betjen god to, denn se is noch jung un smiegsam⁽⁹⁾ un nimmt god an - un wo is Clashinnerk denn?’ - ‘De is to Ruum⁽¹⁰⁾ un söcht Di,’ seggt de Olsch, ‘denn keen Minsch wüsz ja, wo Du staben un flagen weerst.’ - ‘Na,’ seggt de Ol, ‘denn ward he mi woll finden, wenn he wedder kummt,’ un knapp hett he dat seggt, do pett Clashinnerk ok al in de Dör. ‘Gun morgen, mien Söhn!’ seggt de Ol; ‘nu lat dat Söken man na; hier findst Du all, wat Du söchst: Dienen Vader, Dien Moder un Dien Stina. Dat is nu Allens in Ordnung, un Sünndagnamiddag föhrst Du mit de beiden Schimmels hin un halst Stina ehr Moder ok her, - se weet von Allen Bescheed, - un bi uns Olen int Olendehlshus schall se wahnen, un to Harvst, will 's Gott der Herr, schall de Prester Ju tohopengeben un damit - Punktum!’

Joachim Mähl^*).

(1) Pett, geht.

(2) Döns, Stube.

(3) Kaecksch, Köchin.

(4) Schüngeschicht, Geschichte in der Scheune.

(5) Aflohneu, entlassen.

(6) Blarrst, weinst.

(7) Rohren, weinen.

(8) Daeskopp, Dummkopf.

(9) Smiegsam, biegsam.

(10) To Ruum, ins Feld.

*) Verfasser von ‘Tater-Mariken’, ‘Jean’, ‘Fanny’ un ‘Lütj Anna’ (Verlag von Otto Meisser in Hamburg). Ersteres Werk is unter dem Titel: ‘Zigeuner-Mieke’ von De Beer ins Holländische und von Waling Dijkstra unter dem Titel: ‘Biddle-Maryke’ ins Friesische übertragen. Später von demselben Verfasser erschienen: ‘Reineke Voss’ (Verlag von Cotta in Stuttgart).