Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Abend.

Sünnünnergang denn slütt de Blom
Er Oog un fallt in Slap un Drom.
Sünnopgang reckt se lis den Kopp
Un slat de hellen Ogen opp.

De Nachtwind kummt sacht rut sin Dör
Un weegt er lisen hin un her,
Un singt un summt, so god he't weet,
De lüttjen Blom dat Weegenleed.

Uninne Wisch⁽⁶⁾, in'n Weg, an'n Wall,
Sühst woll, de Blom de nückkoppt all.
‘Gewisz, se mägt min Leeder hörn,’
Denkt he un fangnt wer'r an von vörn.

Doch töw, Du Schelm, Du höltst keen Spor,
Du fisselst⁽⁷⁾ er to dicht an 't Ohr;
Du wardst to lut, Du Racker, stopp!
Du weckst se sünst jo wedder opp.

Ne, lat er slapen, lat er dröm
Gah hin un fluster mit de Böm
De Oln könnt ehr den Slap entbehrn,
De Blom mött slapen wi de Görn⁽⁸⁾.
De Mand⁽⁹⁾ lurt ok all achtern Bom
Un pliert⁽¹⁰⁾ dar an de lüttjen Blom.
Du möchst woll weten wat er drömt,
Wenn Wisch un Wold Din Licht ümsömt?
Stör ni de lüttjen Blom in Slap,
Ga hin un hö Du still Din Schap,
Damit Di keen verlarn geit,
Dar baben op de wide Weid.

Nu kiek, dat Di de Deuscher hal!
Dar schütt all een van Heben⁽¹¹⁾ dal.
Nu hebbt wi't all! Na, de is hin,
Denn warst min Dag ni wedder finn.

Ja, kiek blots mal dar in de Feern,
Dar kümmt heropp all Stern an Stern.
Nu links, nu rechts, nu äwern Kopp
Ja, wo Du hensühst, blitzt se opp.

Voll Leben is de blaue Dom,
De Eer liggt fast in Slap un Drom,
De Wind slöpptok - Du hörst keen Lud
As dat in'n Dörp de Wächter tut⁽¹²⁾.

(6) Wisch, Wiese.

(7) Fisselst, flüsterst.

(8) Görn, Kinder.

(9) Mand, Mond.

(10) Ptiert, blinzelt.

(11) Heben, Himmel.

(12) Tut, bläst.

[p. 213]

 

Un lisen geihst Du inne Dör

 

Un schoffst van binn dat Schott davör,

 

Din Kinner liggt all wi de Blom

 

In't lüttje Bett in Slap un Drom.

 

Un binn un buten Rau un Fred,

 

Un van Din Lippen klingnt en Bed:

 

‘Gew Gott, de se mi lä an't Hart,

 

Dat ni de Reeg⁽¹⁾ toreten⁽²⁾ ward!’ -

 

 

 

J.F. Ahrens.

(1) Reeg, Reihe.

(2) Toreten, zerrissen.