Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Dyonysius.

Up dat Leher Karkenwapen steit en Mann, de wunnerbar

Uppen Rumpe nich den Kopp driggt, ünnern linken Arm sogar.
Fragst du, wat dat schall bedüden? Dyonisius sin Bild
Stellt dat vaer ut ole Tiden, as de Lüd hier weern noch wild.

Dyonisius, de frame, lehr de Sachsen Gottes Wort;

Awer Wittekind un Sachsen lohnen schrecklich em mit Mord.
Uppen Klushof dicht bi Lehe harr he de Kapelle boo't⁽⁴⁾;
Doch de Sachsen worrn em möe⁽⁵⁾ un vergoten dar sin Blot.

As de Feend em wullen köppen, bè he glöbig, fram to Gott,

Soch noch Heiden to bekehren, trö den Heiland bet ton Dod,
Wünsch, dat noch sin Blot as Samen seihet⁽⁶⁾ wor vaer Christendom,
Dat he sturf in Gottes Namen un to sines Heilands Rohm.

‘Wenn de Dad vulltagen,’ reep he, ‘gèvt den Kopp mi ünnern Arm,

Gott, de alletid is gnädig, mag sik awer jo erbarm.
Wenn he will, so deit he Wunner noch an mi na minen Dod.
Denn bekehr sik jeder Sünner to den rechten, wahren Gott.’

Neegir⁽⁷⁾ drev de frechen Mörder, wat he seggt harr, to vulltehn,

Un se kregen glik en Wunner na de böse Dad to sehn.
Mit den Koppe ünnern Arme leep he na den Büttel hen,
Wo he hensunk sanft ton Starben, wo se em to Grabe lèn⁽⁸⁾.

(4) Boo't, gebauet.

(5) Möe, müde.

(6) Seihet, gesäet.

(7) Neegir, Neugier.

(8) Lèn, legten.

[p. 210]

 

Pilger wannern hèr van widen, op sin Graff Gott antobè'n,

 

Un wi künnt up sinen Grabe nu den Rasenplatz noch sehn.

 

Wat he wunsch, warüm he glöbig bè to Gott, de Märtyrer,

 

Güng darup bald in Erfüllung: Götzenbilder sünd nich mehr.

 

 

 

Up dat Leher Karkenwapen künn wi sehn en Mannesbild,

 

Dat den Kopp holt ünnern Arme, loppt darmit un hett dat hild⁽¹⁾.

 

Fragst du, wat dat schall bedüden? Dat is Dyonisius;

 

He is storben, liggt begraben dichte bi den Geesteflusz.

 

 

 

(Ditmarschen.)

 

Lüder Woort.

(1) Hild, eilig.