Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Dat lütje Tümmeldink.

Et weer hier inne Marsch mael en ryken, ryken Buer. De weer so stolt unn so hoechmödig op synen Rykdoem unn wenn de armen Lüd' kemen unn em um en Stück Broet beden, unn se äer ‘Väel dusent Gottsloen’ säen, so antwoerd' he: ‘Ik bruek dyn Gottsloen ni'; ik heff all noeg,’ unn lach se darto noch uet. Darfaer musz he, as he storven weer, ewig twischen Himmel unn Höll swäben unn musz so lang noch op Eerden wandeln, bet⁽²⁾ he sik een ‘Gottsloen’ verdeent harr.

Nun kunn man Nachs ümmer en Füer seen, dat brenn as en Bunt Stro, unn leep ümmer hen unn häer, unn wenn noch laet daer wull wanken däd'⁽³⁾, so keem dat Füer op se to, unn so gau⁽⁴⁾ se uk lepen, et

(2) Bet, tot.

(3) Laet daer wull wanken däd, spät da jemand ging.

(4) Gau, schnell.

[p. 153]

et leep ümmer so by se häer, bet se to Hues weren. De Lüd' worden eerst ümmer bang' darfaer; awer toletz worden se dat gans gewent unn worden gans vertruet damit. Wenn't enmael rech düester weer unn ener sä': ‘Kumm, lüch⁽¹⁾ mi ins,’ glyk weer dat lütje Tümmeldink da (denn so nömen se dat Füer) unn wenn ener sik verlopen harr unn he sä' man: ‘Wenn dat lütj' Tümmeldink doch man hier weer!’ so weer et uk glyks daer unn broch em na Hues. So ging' dat nu väle, väle Jaer, unn dat lütje Tümmeldink harr mennig een holpen, awer noch keenen Dank verdeent.

Enmael by Nach wull en bedrunken Mann na Hues. Syn Weg weer noch wyt unn de Nach weer düester; et weer by Harvsttyden, de Gröben weeren allerwegens vull Water. He verfäel en Steg unn full in en depe Gröef unn weer neeg⁽²⁾ daran to verdrinken; do reep he in syn Hartensangst: ‘Och, weer doch man dat lütj' Tümmeldink hier!’ Glyks word' et gans hell by em, lütj' Tümmeldink weer by de Hant, holp em heruet, unn broch em to Hues. Faer Küld'⁽³⁾ unn Mödigheit kunn de Mann nich wyder, unn do he de Daer opmaek, sackt he dael unn sä: ‘Du schast vael dusent Gottsloen hebben!’ Do sprung dat lütj' Tümmeldink hoech op unn reep: ‘Gottlof! nu bin ik fry!’ - unn syt de Tyt het et sik ni wedder seen laten.

(Aus Dittmarschen.)

(1) Lüch, leuchte.

(2) Neeg, nahe.

(3) Kuld', Kälte.