Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Holstein.

De Doet de ritt so snell.

Et weer enmael en lütje, smucke Däern, de heet Greetjen. De har'n Fryer, de Hans heet, unn se harren sik beid' enanner so rech vun Harten leev. Do musz et awer so kamen, dat Hans krank word' unn storf unn se em to Karkhof drogen. Do wull sik Greetjen gaer nich tofräden gäwen unn ween unn jammer den ganszen Dag unn wenn't Abent word', so güng se henn unn sett sik op syn Graff unn ween unn jammer de lewe, lange Nach. As et nu all de drütte Nach weer unn se da wedder seet unn ween, do keem dar en Rüter oppen Schimmel an unn froeg äer: ‘Wullt

[p. 152]

du mit my ryden?’ Greetjen sloeg de Ogen op unn seeg wull, dat et äer Hans weer. Do sä' se: ‘Ja, ik will mit dy ryden, wohen du wullt,’ unn modig steeg se to em op syn Päert, unn foert gung't mitten Wind' in de wyde Welt. As se nu en guden Ennen räden harren, so segt Hans:

De Maen de schynt so hell,
De Doet de ritt so snell:
Myn Greetjen, gruet⁽¹⁾ dy ni'?

‘Nä, myn Hans,’ segt se, ‘wat schull my wull gruen? ik bün ja by dy.’ Unn et gung wyder unn wyder unn ümmer duller as faerhäer; Greetjen awer seet by em achter op't Päert unn heel sik an em. Do froeg Hans tum tweeten Mael:

De Maen de schynt so hell,
De Doet de ritt so snell:
Myn Greetjen, gruet dy ni'?

‘Nä, myn Hans,’ segt se, ‘wat schull my wull gruen? ik bün ja by dy;’ awer et word' äer doch all en bäten wunnerlich; unn do froeg he tum drütten Mael:

De Maen dy schynt so hell,
De Doet de ritt so snell:
Myn Greetjen, gruet dy ni'?

Do word' äer gruen, se faet em faster an unn sä' keen Woert: do sues' dat Päert dreemael mit se 'rum innen Krink unn weg weren se.

(Aus Dittmarschen.)

(1) Gruet, grant.