Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijFritz Reuter an de Himmelsdöhr.Wat ick vertell'n will, is keen Bild van ünnen,
Keen Bild, wie et up Eerden wol ward sehn;
En Bild van baben is et, jensiets der Sünnen -
En Droombild, wie et süht nich Jedereen.
An sienen Dodesdage wöör't; de Nacht sünk all heraf;
Fritz Reuter's Liew der Eerd wöör öwergewen -
Da, Afscheed nööm se van dat dustre Graw
Sien helle Seele un steeg up tum Hewen.
| |
[pagina 141]
| |
De Reis' duur ook nich lang - et stiggt geswinder
So'n Dichterseel as ann'rer Minschenkinder
Tum Himmel up, - den Weg kennt se all lang,
All often dröög se upwarts ehr Gesang.
As Fritz nu ankummt an de Himmelsdöhr,
- He wundert sick, steiht Petrus nich davör;
En junger Engel is't, so'n recht Gröönsnabel,
De kuum noch drägen kunn Petrus sien Sabel.
Doch patzig keek he - he wöör keen Gemeen,
Nä, as Eenjährger af sien Jahr he deen',
Denn 't Himmels-Miletär - wat sick erklärt -
Ward ook ganz Preuszisch exerceert.
Petrus to sien Spazeergang weg wöör gahn,
Un disz Jungkeerl müsz vör em Posten stahn.
‘Gu'n Abend!’ - sprickt Reuter - ‘na, wo is de Ohl?’
Un dabi wies't he fragend up den Stohl,
Den grooten Lehnstohl an'r Döhr, wovan he weet,
Dat Petrus drup gewönnlich seet.
‘Wat hult em af? - Geiht he villicht spazeern?
Dan sluut du up! Ick lat mi nich upholen geern,
Ook mutt ick stracks tum Herrn der Welt;
Per Telegramm van güstern bün ick herbestellt.’
Alleen de Schildwach-Engel starrt em an un swiggt;
Sien Lewdag harr he hört so'n Spraak noch nicht.
Wat schull he dohn? - He winkt Een' her van sien Collegen,
Bedütt em gau tum Herrgott hintoflegen,
To melden, dat vör'n Himmelsdohr Een stünn,
Desz Spraak Keen van jüm all verstahen künn. -
De lewe Gott, de Allens weet, däh längst et weten,
Fritz Reuter wöör et, de sien letzte Reis' antreden.
‘Nich Een, de Plattdüdsch kann van all mien Engels?!’
Sprickt Gott - ‘Herrje! Wat sünd dat doch vör dumme Bengels,
Da leernt se Fransch un Spansch un annern solken Snack,
Un nicks verstaht se van de schönste Spraak,
De mien troohartig noorddüdsch Volk dar sprickt,
Wat globensvull noch up tum Himmel blickt.’
Gott süht sick üm, dann winkt he in de Feern;
En Engel flüggt heran - et wöör en junge Deern
Mit blaue Oogen, geel kruus Lockenhaar,
En Mecklenbörgisch Kind - dat seeg man apenbar.
Bi'n leeven Gottis 't nu nich Mohd, veel Wöörd to maken;
He süht, he winkt, un so vollendet sick de Saken.
| |
[pagina 142]
| |
Gott winkt ehr denn, dat's flegen schull stracks foort -
En Landsmann luur'Ga naar voetnoot(1) dar an'r Himmelspoort.
Hin flög de Engelsdeern - kuum däh se sehn,
Wer dorten stünn - mit Jubelschreen
Rööp se: ‘Leew Vader, büst du et? - Kumm mit, geswind!’ -
Wer wöör et, de so rööp? - Fritz Reuter's Geisteskind,
Lütt PudelGa naar voetnoot(2) wöör't, dem ewig Lewen
Fritz Reuter sien Gedicht hett gewen.
Ick bün to End' - un fragt Ji, wat de Lehr
Van disset Droombild uut'n jensiets wöör?
De Lehr is, dat et, siet Fritz Reuter schriwwt,
Inn' Himmel ook plattdüdsche Engels giwwt.
Willem Schröder.
|
|