Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

De twee Königskinder⁽²⁾.

Dar wöören twee Königskinder,
De hadden enander so leew,
Bi'n ander kunnen se nich kamen,
Dat Water wöör veel to breet.

‘Du kannst ja good swemmen, mien Leewe,
So swemme heröwer to mi:
Van Nacht schall en Fackel hier brennen,
De See to belüchten för di.

Dar wöör ook en falske Nunne,
De sleek sick ganz sacht nach de Stä,
Un dämpte dat Licht jüm tomal uut:
De Königssähn bleew in de See.
De Dochter spröök to de Moder:
‘Mien Hart dat deht mi so weh,
Laat mi in de Lucht gahn to wandeln
An de Kant hin van de See!’

‘Doh dat, mien leewste Dochter,
Doch dröwst du alleen nich gahn;
Weck up dien jüngste Broder,
Un de laat mit di gahn!’

‘Och nä, mien jüngste Broder,
De is so wild, dat Kind,
De schütt nah all de Vagels,
De an de Seekant sünd;

(2) Siehe II, Seite 1.

[p. 140]

 

‘Un schütt he denn all de macken,

 

De wilden lett he gahn; -

 

Dänn seggt glieks alle Lühde:

 

Dat hett dat Königskind dahn!’

 

 

 

‘Doch Dochter, leewste Dochter,

 

Alleen dröwst du nich gahn;

 

Weck up dien jüngste Süster,

 

Un de laat mit di gahn!’

 

 

 

‘Och nä, mien jüngste Süster

 

Is noch en spälend Kind,

 

De löppt nah all de Blöömtjes,

 

De an de Seekant sünd,

 

 

 

Un pluckt se dänn alle de roden,

 

De witten lett se stahn,

 

Dänn seggt glieks alle Lühde:

 

Dat hett dat Königskind dahn!’

 

 

 

De Moder güng nah de Karke,

 

De Dochter güng an de See;

 

Se güng so alleen un so trurig,

 

Dat Harte, dat däh ehr so weh.

 

‘O Fisker, mien goode Fisker,

 

Du sühst, ick bün so krank,

 

Du kannst un must mi helpen,

 

Sett uut dien netten to Fank!

 

 

 

Hier heww ick mien Leewste verlaren,

 

Wat ick up Eerden hadd,

 

Doch riek will ick di maken,

 

Kannst du upfisken den Schatt.’

 

 

 

‘För ju will ich Dage lank fisken,

 

Verdeend' ick ok nicks as Godslohn!’

 

Un smeet sien Netten in 't Water;

 

Wat füng he? - den Königssohn!

 

 

 

‘Dar Fisker, leewste Fisker,

 

Dar nimm dien verdeende Lohn,

 

Hier hest du mien güldene Keden

 

Un miene demantne Kroon.’

 

 

 

Se nööm ehr Leewst' in ehr Armen,

 

Un küszde sien bleeken Mund:

 

‘O, troote Mund, kunnst du spräken,

 

Dan wörde mien Hart wee'r gesund!’

 

 

 

Se drückde em fast an ehr Harte,

 

Dat Harte, dat däh ehr so weh,

 

Un länger kunn se nich lewen,

 

Un sprüng mit em in de See.