Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Dat haszliche Aantküken⁽²⁾.

Et wöör so wunnerschön buten up'n Lande! Et wöör Sommerstied, dat Koorn stünn geel, de Hawer gröön, dat Heu wöör ünnen up de grööne Wischen in Hümpels⁽³⁾ upsett't, ün de Müggen danzten in'n Sünnenschien, un de Bookfink floitje uut'n Busch. Rundüm de Ackers un Wischen wöören groote Holtungen, un midden in de Holtungen deepe Seen. Ja, et wöör wörklich wunnerschön dar buten up'n Lande! Merren⁽⁴⁾ in'n Sünnenschien leeg dar en ohlet Eddelgood, van deepe Grabens inslaten, un van de Slosz-

(2) Aantküken, Entenküchlein.

(3) Hümpels, Haufen.

(4) Merren, mitten.

[p. 132]

muur bit nünner an't Water wussen groote Klettenbläder, de so hoch wöören, dat de lütjen Kinner ünner de höchsten uprecht staen kunnen; et wöör da eben so wild darin wie in'n deepsten Woolde. Hier seet ne Aant up ehren Neest, de ehre Jungen uutsitten⁽¹⁾ müszd, awer de Tied wörr ehr binah to lang, eh de Jungen ruutköömen; un Besöök kreeg se ook nich faken, denn de annern Aanten swümmenden leewer in de Grabens ümher, as dat se hinup löpen un sick ünner'n Klettenblad sett'den, üm mit ehr to snatern.

Endlich platzte een Ei nah'n annern: ‘Piep! piep!’ sä et un alle Eidotters wöören lebendig worden un steeken den Kop heruut.

‘Rapp! Rapp!’ sä de Aant; un so rappelden sick Alle, wat se man kunnen, un keeken nah allen Sieden ünner de gröönen Bläder, un de Moder leet jüm sehn so veel se wullen, denn dat Gröön is good för de Oogen.

‘Glöwt ji, dat dit de ganze Welt is?’ sä de Moder. ‘De streckt sick noch wiet öwer de annere Sied van'n Garden hinuut, ganz in'n Pastorn sien Feld hinin; awer da bün ick sülwst noch nümmer wesen.’ -

‘Ji sünd doch alle tohoop dar?’ - fahrde se dann foort un stünn van't Neest up. - ‘Nä, ick heww se doch noch nich all; dat gröötste Ei liggt nog dar. Wie lang schall denn dat darmit noch wahr'n⁽²⁾? Nu bün ick't awer bald öwerdrüssig!’ Un so sette se sick wedder up 't Neest.

‘Na, wo geiht et, Nabersch?’ - fragde 'ne ohle Aant, de kamen wöör, üm ehr 'n Besöök to maaken.

‘Et wahrt so lang' mit dat eene Ei!’ sä de Aant, de up'n Neest seet; ‘et will nich bicken⁽³⁾; da süh mal de annern an: sünd dat nich de nüdlichsten Aantküken, wie'n se sick nich beter uutsööken kann? Se glieket alle ehren Vader; awer de Bösewicht kummt nich eenmal mi to besööken.’

‘Laat mi dat Ei besehn, wat nich bicken will,’ - sä de ohle Aant. ‘Glöw mi, dat 's 'n Puterei! Ick bün ook mal so anföhrt worden mit'n paar Putereiern, de se mi mit ünnerschaben harren. Ick harr mien groote Noth un Sorg mit de Jungen, de dar ruutköömen, denn jüm⁽⁴⁾ is bang vör'n Water! Ick kunn se gar nich rinkriegen; ick rappte un snappte, awer et hülp Allens nicks. Laat mi dat Ei sehn! Ja, warraftig, dat 's 'n Puterei! Laat dat liggen, rahd' ick Di, un lehr Dien annern Kinners swümmen.’

‘Ick will doch noch 'n betjen drup sitten,’ sä de Aant, ‘ick heww nu so lang drup seten, so kann ick ook noch 'n paar Dag mehr dran wenn'n⁽⁵⁾.’

‘Na, as Di dücht!’ sä de ohle Aant un güng van dannen.

Endlich platzde dat groote Ei. ‘Piep! Piep!’ sä dat Junge und krööp heruut. Awer et wöör so groot un häszlik un seeg so spuddrig⁽⁶⁾ uut! De Aantjenmoder bekeek et sick. ‘Et is doch en gewaltig groot Küken dat,’ sä se; ‘keen van de annern süht so uut; schull et woll wörklich en Puterküken wesen? - Na, dar wüllt wi bald achter kamen; in't Water mutt et, un schull ick et ook sülwst hininstöten.’

(1) Uutsitten, ausbrüten.

(2) Wahr'n (währen), dauern.

(3) Bicken, brechen.

(4) Jüm, ihnen.

(5) Wenn'n, verwenden.

(6) Spuddrig, schmutzig, unansehnlich.

[p. 133]

An'n nöchsten Dage wöör wedder schönet, klaret Wedder; de Sunne schien up all de gröönen Kletten. De Aantjenmoder güng nu mit ehre ganze Familje an'n Graben hinünner. Platsch! da sprüng se in't Water. ‘Rapp! Rapp!’ sä se, un een Aantküken nah'n annern plumpste rin; dat Water slöög jüm öwer'n Kopp tosamen, awer se köömen glieks wedder in de Höchd un swömmden so prächtig; de Been güngen jüm van sülwst, un alle wöören se in'n Water, sogar dat häszlke graue Junge swömmde mit.

‘Nä, et is keen Puter’ - sä de Aantjenmoder - ‘süh, wo prächtig et de Been bruukt, wie risch⁽¹⁾ et sich hult; et is mien eegen Kind! In'n Grunne is et doch ganz hübsch, wenn't man recht betrachten deiht. Rapp! Rapp! - Kommt man mit mi, ick warr jo in de groote Welt föhren, jo in'n Aantenhof präsenteeren; aber holet jo jümmer dicht an mi, damit nüms up jo pedden⁽²⁾ deiht, un nehmt jo för de Katten in Acht!’

Un so köömen se in den Aantenhof rin. Da drinnen geewt't en gräsigen Larm, denn da wöören twee Aantenfamiljen, de sick üm'n Aalkopp bieten dähen, un toletzt kreeg'n doch de Katt.

‘Seht, so geiht et in'r Welt to!’ - seggde de Aantjenmoder un wetzde ehren Snabel, denn se wöör ook mit Lüsten up den Aalkopp. ‘Bruukt nu de Been,’ seggde se; ‘seht, dat ji jo rappeln künnt un neigt jo'en Hals vör der ohlen Aant doort; de is de vörnehmst' van allen hier; se is uut span'schen Geblööt, dessenthalben is se so dick un seht ji woll, se hett en rohden Lappen üm 't Been, dat is ganz wat apartig Schönes un de gröötste Uutteeknung, de 'ner Aant to Dehl warden kann; dat bedütt so veel, dat man se nich verleeren⁽³⁾ will un dat se van Deer un Minschen erkennt warden schall! - Rappelt jo - sett't de Fööt nich nah inwarts; en wollgetagen Aantküken sett't de Fööt wiet uut eenanner jüst so as Vader un Moder; seht: so! Nu neigt jo'n Hals un seggt: Rapp!’

Un dat dähen se; aber de annern Aanten rings ümher betrachteten ehr un säen ganz luut: ‘Süh da! Nu schüll wi ook noch den Anhang hebben; as ob wi nich so schon hier genoog wöören! Un futikan⁽⁴⁾! wie dat eene Aantküken uutsüht; dat wüll wi hier nich mank us lieden! - Un glieks fludderde eene van de Hof-Aanten hin un beet dat spuddrige Küken in den Nacken.

‘Laat et tofreden!’ sä de Moder; ‘et deiht jo nüms wat!’

‘Ja, awer et is so groot un süht so spuddrig uut, dat paszt nich in uhse Gesellschap.’

‘Et sünd hübsche Kinner, de de Aantjenmoder darr hett,’ sä de ohle Aant mit den Lappen üm't Been; ‘alle schön bit up dat eene; ik mögde, dat se et ümarbeiden künne.’

‘Dat geiht nich, Ihro Gnaden!’ seggde de Aantjenmoder; ‘et is nich hübsch, awer et hett innerlich en good Gemöth, un swümmt so fix wie eens van de annern, ja, ick kann woll seggen, noch 'n betjen beter; ick denk, et ward nett ranwassen un mit der Tied ook en betjen kleener

(1) Risch, tapfer.

(2) Pedden, treten.

(3) Verleeren, verlieren.

(4) Futikan, scheltender Ausruf.

[p. 134]

warden; et hett to lang in'n Ei legen un darüm nich de rechte Gestallt kregen.’

Un dabi streek se dat groote spuddrige Küken mit ehren Snabel an Nacken herdahl un maake em de Feddern glatt. ‘Et is öwerdat ook en Waart⁽¹⁾, un daarüm maakt dat nich soo veel uut. Ick denk, he ward goode Kräfte kriegen, un denn sleit he sick ook woll dör de Welt!’

Man süht, de Aantjenmoder wöör en brawe Person, se harr Moderleew trotz en Minschenmoder, denn se bewiesde dat gröötste Mitgeföhl för dat häszlichste un drüm unglücklichste van ehre Kinner, un dat deiht 'ne rechte Minschenmoder ook.

‘Ja, de annern Aantjenküken sünd nüdlich,’ sä de ohle Aant, de vörnehme, mit den rohden Lappen üm't Been; ‘doht nu, as ob ji to Huuse wööret, un findet ji en Aalkopp, so kümmt ji en mi herbringen.’

Un so wöören se denn in den Aantenhoff wie to Huuse.

Awer dat eene Aantkuken, wat toletzt uut'n Ei uutkrapen wöör un so häszlich uutseeg, wörre beten⁽²⁾, bufft un knufft van Lütj' un Groot, un dat sowoll van de Aanten as van de Höhner.

So güng et den ersten Dag un mit jeden Dage wörr et slimmer un slimmer. Dat arme spuddrige Aantküken wörre van Allen jagt un verfolgt; sülvst siene Swestern wöören so böse gegen et un seggden jümmer: ‘Egitt⁽³⁾! Egitt! wat büst Du eklich! Wenn de Katt Di man fangen dähe, Du häszlichet Geschöpf!’ Un de Aanten beten et, un de Höhner slöögen et, un de Magd, de dat Fedderveh up den Howe fuddern muszde, stött mit den Fööten darnah.

Da lööp et weg un flög öwer den Tuhn; de lütjen Vagels awer in den Busch, wo et sick dahlhuckde⁽⁴⁾, flögen verschrocken up. ‘Och Gott, dat kummt weil ick so häszlich bün,’ dachde dat arme Aantküken un slööt de Oogen, lööp awer doch wieder. So kööm et hinuut to dat groote Moor, wo de wilden Aanten wahnden; et wöör so möhd un sien Hart wöör em so verzagt.

As't Morgen wörr, flögen de wilden Aanten up un betrachteden sick den neen⁽⁵⁾ Kameraden. ‘Wat büst Du för Een?’ fragden se, un dat Aantküken wende sick nah allen Sieden un grüszde so good et kunn.

‘Du bist uutverschaamt häszlich,’ seggdeu de wilden Aanten; ‘awer dat kann us gliek sien, wenn Du man bloot nich in uhse Familie hininheirathen deihst.’

- Dat Arme! Et dachte an nicks wen'ger as an't sick verheirathen: wenn't man de Erlaubnisz kriegen kunn in't Reid to liggen un en betjen Moorwater to drinken.

‘So leeg et twee ganzer Dage; da köömen twee wilde Gööse, oder eegentlich wilde Ganters darhin; et wöör noch nich lange, dat se uut'n Ei krapen wöören, un darüm wöören se ook so keck, as junge Bengels to wesen plegget.

‘Hör, Kamerad,’ seggden se; ‘Du büst so häszlich, dat wi di good lieden

(1) Waart, Entrich.

(2) Beten, gebissen.

(3) Egitt, buchst. o Gott!

(4) Dahlhuckde, niederhockte.

(5) Neen, neuen.

[p. 135]

möget; wullt Du mit us tehn un Togvagel warden? Hier in'r Nöchde in'n annern Moor sünd'n Hümpel⁽¹⁾ nüdliche wilde Göösedeerns, luuter Mamsellen awer all völtig ruutwussen, un bannig heirathslustig. Du büst cumpabel bi jüm dien Glück to maaken, so häszlich Du ook uutsühst.’

Piff! Paff! güng et da up eenmal un de beiden wilden Ganters füllen dahl in dat Reid. un dat Water wörr blootrohd. - Piff! Paff! güng et nochmal un ganze Koppels wilde Gööse flögen uut dat Reid in de Höchd'. Un dann knalle et nochmals. Et wöör groote Jagd, un de Jägers leegen rings üm dat Moor rüm, ja eenige seeten sogar in'n Böömen, de ehre Twiege wiet öwer dat Reid hinstreckden. De blaue Pulverdamp töög wie Wolken mank dat Bläderdickicht van de Bööme hinup un wiet över dat Water hin; dann köömen de Jagdhunde in 't Moor rinklabastert, Platsch! Platsch! dat Reid un Rohr nah allen Sieden sick bögen dähe. Dat wöör en Schrecken för dat arme Aantküken. Et wende vör Angst den Kopp, üm em ünner den Flunk⁽²⁾ to stäken, awer in demsülwigten Oogenblick stünd en forchtbar grooter Hund dicht bi dat Aantküken; de Tung hüng em lang uut'n Hals ruut un de Oogen lüchteden ganz gläunig⁽³⁾; he sparrde sienen Rachen wiet up, jüst up dat Aantküken to, wiesde em siene scharpen Tähn, un - - Platsch! Platsch! güng he wedder, ahne et antofaaten.

‘Och, Gott sie Dank!’ süfzde dat Aantküken; ‘ick bün so häszlich, dat sülwst de Hund mi nich biten mag!’

Un so leeg et ganz still, ünnerdesz de Hagel jümmer dör dat Reid sus'te un Schusz up Schusz knallen däh.

Erst laat an'n Dage wörr et still, awer dat arme Küken wagde noch nich, in de Höchd to kamen; et töwde noch en paar Stünnen ehe et sick ümseeg un den lööp et foort uut'n Moor, so gau et man kunn. Et lööp öwer Feld un Wischen, da bruste awer en solker Storm, dat em war⁽⁴⁾ wörre, sick man up'n Beenen to holen.

Et wöör all schummrig worden, da seeg et uut der Feern en lütje Buurhütte, un da tappste et denn drup to. De Buurhütte wöör awer man en erbarmlicke Hüsung; se wöör so bofallig, dat se süllwst nich wüszd, nah welker Sied se fallen schull, un darüm bleew se stahn. De Storm harr awer noch gar nich nahlaaten, he huus'te so üm dat arme Aantküken, dat et sick dalsetten müszde, üm sick man dagegen to siemmen, un dat We'er wörr tosehends slimmer un slimmer. Da bemarkde dat Aantküken, dat de Döhr van der Hütt up der eenen Sied uut'n Angel weken wöör, un so scheef hüng, dat en lütj' Deert dör den Spalt woll in de Stuw slupsen kunn, un dat dähe et denn.

Hierdrin wahnde nu en Froo mit ehren Kater un ehre Hehn⁽⁵⁾. Un de Kater, den se ‘lütj' Jung’ nöömde, kunn en Puckel maaken un dabi snurren as'n Spinrad; he sprühde sogar Füer, awer dann müszd' man em sien Rüggenhaar gegen den Strom strieken. De Hehn harr ganz korte neddrige Been, un darüm wörre de ‘Krauel-Dortjen’ nöömt; se leggde fix Eier un de Froo leewde se as ehr eegen Kind.

(1) Hümpel, Haufen.

(2) Flunk, Flügel.

(3) Gläunig, glühend.

(4) War, wirr.

(5) Hehn, Henne.

[p. 136]

Am Morgen, as et Dag wöör, bemarkden se nu glieks dat frömde Küken; un de Kater füng an to snurren un de Hehn to klucksen.

‘Wat is denn dat?’ sä de Froo un keek sick ringsüm, awer se seeg nich scharp mehr, un so glöwde se denn, dat dat Aantküken 'ne fette Aant wöör, de sick up ehren Abendweg nah Huus verbistert harr.

‘Dat is jo en mojen Fang,’ sä se; ‘nu kann ick Aanteier kriegen. Wenn et man keen Waart is! Na dat möt't wi uutpröwen.’

Un so wörr denn dat Aantküken up dree Wäken tor Prow annahmen; awer et köömen keene Aanteier. Un de Kater wöör Herr im Huuse un de Hehn wöör de Dam' un jümmer seggden se: ‘Wi un de Welt!’ Denn se wöören up ehre Wies' gewaltig hochfahrdig; wie dat en verwegen jungen Kater un 'ne ohle Kluckhehn jümmer to sien pleget, wenn se in'n intimet Verhältnisz mit enanner lewet un dabi dat Regiment in'n Huuse föhret.

‘Kannst Du Eier leggen?’ fragde eenes Dages de Hehn dat Aantküken.

‘Nä.’

‘Na, denn wes' so good un swieg!’ -

Un de Kater fragde: ‘Kannst Du en krummen Puckel maaken un snurren un Funken sproihen?’

‘Nä.’

‘So dröwst Du ook keene Meenung hebben, wenn vernünftige Lüe spräket.’

Un dat arme Aantküken seet in der Ecken un et wöör em troorig te Mohde; da füll de frische Lucht van buten un de helle Sünnenschien herin; un da kreeg et up eenmal so'n sünnerbare Lust, up' en Water to swümmen, dat et't nich laaten kunn, dat der Hehn to seggen.

‘Wat fallt Di in?’ snauzde de et an. ‘Du hest nicks to dohn, deshalw fangst Du Grillen! Leg Eier oder snurre, so gaet se vöröwer!’

‘Awer et is schön, up'n Water to swümmen,’ seggde dat Aantküken, et is so herrlich, sick dat Water öwern Kopp tosamenslaen to laten, un bit up den Grund önnertoduken.’

‘Ja, dat is'n schön Vergnöögen,’ seggde de Hehn; ‘Du büst woll verrückt worden! frag mal den Kater darnah - he is de klöökste Person, de ick kenne - ob et em woll Vergnöögen maakt, up'n Water to swümmen un ünnertoduken. Ick will nich van mi spräken. Frag sülwst uhse Herrschaft, de ohle Froo; klööker as se is nüms up'r Welt! Glöwst Du, dat de Lust hett to swümmen un dat Water sick öwer den Kopp tosamen slaen to laten?’

‘Ji verstaht mi nich!’ seggde dat Aantküken.

‘Da is ook woll recht wat an to verstaen, wat Du sprickst! Wer schull Di denn verstaen kunnen? Du wullt doch wol nich klööker sien wollen as de Kater un de Froo; - van mi will ick gar nich reden! Bilde Di nicks in, Kind, un danke lewer den Schöpfer för all dat Goode, wat man Di hier andahn hett! Büst Du nich in 'ne warme Stuw kamen un hest Du nicht en Gesellschap, wovan Du wat profeteeren kannst? Awer Du büst'n Rabbelsnuut un et is nich amüsant, mit Di ümtogahn. Ick segge Di Unangenehmes, awer daran kann man siene wahren Frünne erkennen. Süh man to, dat Du Eier leggst, oder snurren un Funken sproihen leernst.’

‘Ick glöwe, dat Beste is, ick gae in de wiede Welt!’ seggde dat Aantküken.

[p. 137]

‘Ja mienetwegen, wenn et Di hier to woll ward,’ seggde de Hehn.

Un dat Aantküken güng wörklich. Et duurde nich ganz lange, so kööm et an 'n groot Water, wat 'n Diek oder 'n lütjen See wöör. Un da sprüng et denn ook glieks hinin, dukde ünner, un swümmde ümher; awer weil et so häszlich wöör, nööm keent van de annern Deere Notiz van em.

Nu bröök de Harwst an: de Bläder im Woolde wörren geel un bruun, de Wind faate se un maakde se herümküseln⁽¹⁾ un baben in der Lucht wöör et heftig kold; de Wolken hüngen swar mit Hagel un Sneeflocken; un up'n Tuhn stünn de Raw un schreede: ‘Au! Au!’ vör luuter Külle; ja, et frör Eenen all, wenn man dran dachde. Dat arme Aantküken harr et wörklich nich good! Eenes Abends - de Sünne güng just so schön ünner - kööm en ganzer Swarm herrliche groote Vagels uut'n Busch; dat Aantküken harr solke noch nümmer so schön sehn; se wöören ganz blendend witt, mit lange smeidige Häls'; et wöören Swääne. Se geewen en ganz eegendöhmlichen Ton van sick, breeden ehre prächtigen lange Flünke uut, un flögen van der kolden Gegend foort nah warmen Lännern, wo de Seen nümmer tofreert. Se steegen so hoch, so hoch, un dem häszlichen jungen Aantküken wörr so sünnerbar to Mohd. Et dreihde sick im Water wie en Rad rund rüm, streckde den Hals hoch in de Lucht na jüm uut, un stött eenen so luuten sünnerbaren Schree uut, dat et sick sülwst davör verschröck. O, et kunn de schönen, glücklichen Vagels nich vergeten; un as et se nich meer seeg, dukde et ünner bit up den Grund, un as et wedder herupkööm, wöör et ganz uuter sick. Et wüszde nich, wie de Vagels heeten dähen, ook nich, wohin se flögen; awer doch wöör et jüm in sienem Harten so good, wi et noch nüms up der Welt wesen. Et beneide jüm dorchuut nich. Wie kunn et em infallen, sick solke Schönheit to wünschen? Et wöör al froh wesen, wenn de Aanten et man ünner sick duldet harren - dat arme häszliche Deert!

Un de Winter wörr so kold, so kold! Dat Aantküken muszde up den Water rümswümmen, üm man dat völlige Tofreeren van dem Waterplatz to verhinnern; awer in jeder Nacht wörr dat Water, worin et swümmde, kleener un kleener. Et fröör, dat et in der Ihsdecke knakde; dat Aantküken müszde man jümmerto siene Beene rögen, damit dat Lock sick man nich slööt. Toletzt awer wörr et matt, leeg ganz still un frör so in'n Ihse fast.

Det Morgens fröh kööm en Buur det Wegs; as de dat seeg, güng he hin, slöög mit sienen Holschen⁽²⁾ dat Ihs in Stücke un dröög dat Aantküken to siener Froo. Da wörre et wedder lebendig.

‘Dat is jo en markwördig groot Aantküken,’ sä de Froo; ‘mien Lewdag hewwk jo doch so'n junget Aant nich sehn. Wenn't man gar'n Aant is? - Am Enn is't gar'n jungen Swaan.’ -

‘Och, dümmet Tüg! Wat Swaan,’ sä de Mann - ‘höchstens is't en wild Gooseküken van de graue Aart. Swaanen giwt et bi us in'n Winter nich; de fleegt alle Weg nah'n Süden to, wenn de kohle Jahrestied kummt.’

(1) Herümküseln, machte sie im Kreisel drehen.

(2) Holschen, Holzschuhe.

[p. 138]

De Kinner wullen nu mit den Vagel, den Vader jüm mitbröcht harr, spälen. Awer dat Aantküken dachde, se wullen em wat to Leede dohn, un fahrde in'r Angst grad in den Melkammer 'nin, den de Froo eben van't Melken in'n Kohstall mit rinbröchd harr, so dat de Melk in de Stuw rümsprütte. De Froo slöög vör Schreck de Hänne öwer'n Kopp tosamen, un da verschröök sick dat Aantküken sülwst noch mehr, floog in dat Botterfatt, un van da in de Mehltunne, wo et wedder ruut flöög. Wie seeg et da uut! de Froo schreede un slöög mit der Füertang darnah, de Kianer rennden enanner öwer, üm dat in Melk, Botter un Mehl ümdreiete Aantküken to fangen; se lachden un schreeden wie dull dör enanner! - En Glück wöör et man, dat jüst de Döhr upstünn, un dat Unglücksdeert da man hinuutwutschen kunn, midden in dat besneete Feld hin, un noch wieder bit in't Moor, wo et endlich achter en Torfhümpel tosammen bröök.

Awer all de Noth un dat Elend, wat dat Aantküken in den harten Winter noch to erdulden harr, to beschriewen, wörr to troorig sien. - - Et leeg in'n Moor mank dat Schilf, as de Sünn wedder an to schienen begünn. De Larken süngen, de Fröhling wöör wedder da.

Da kunn up eenmal dat Aantküken siene Flünke swingen; se suus'teu starker as fröher un drögen et kräftig van dannen, un ehe et dat sülwst noch recht wüszde, befünn et sick in eenen grooten Garden, wo de Appelbööme in der Bloide stünnen, wo de Fleeder duftede un siene langen gröönen Twiege bit an de breeden Watergrabens hinafhangen leet. O, hier wöör et so schön, so fröhlingsfrisch! Un vörn uut den Dickicht köömen dree prächtige, witte Swääne; se bruus'den mit den Feddern un swümmden so licht up'n Water. Dat Aantküken erkennde jüm wedder as desülwigten schönen witten Vagels, de to Winters Anfang vör sienen Oogen sick upswüngen, üm wegtorücken in feerne Lanne; un eene deepe Truurigkeit öwerkööm sien hart.

‘Ick will hinfleegen to jüm, hin to de stolten königlichen Vagels!’ spröök et. ‘Un se warret mi dodt slaen, weil ick, de ick doch so häszlich bün, to jüm herantokamen wag. Awer dat deiht nicks! Beter van jüm dodtmaaket to warden, as van den Aanten beten, van den Höhnern slaen un van de Magd, de den Höhnerhof hött, mit den Fööten stött to warden, un im Winter vör Frost un Hunger to verkamen!’

Un so flöög et hinuut in dat Water un swümmde den prächtigen Swäänen entgegen. Disse erblickden et un schööten mit bruusenden Feddern up datsülwigte to.

‘Ja, maaket mi man dodt!’ seggde dat arme Deer, senkde sienen Kopp nah'r Waterfläche hin un erwartede den Dood. - Awer wat erblickde et in dem klaren Water? Et seeg sien eegnes Bild ünner sick, dat keen plumper, swartgrauer Vagel mehr, häszlich un garstig, sündern sülwst en Swaan wöör.

Et schadet nicks, in'n Aantenhof baren⁽¹⁾ to sien, wenn'n man in'n Swaanen-Ei legen hett!

Un nu föölde et sick ordentlich erfreut öwer all de Noth un de Drang-

(1) Baren, geboren.

[p. 139]

sale, de et uutstahn harr. Nu erkennde et erst recht sien Glück an all de Herrlichkeit, de sick jetzt vör em updäh. - Un de grooten Swääne swümmden üm et herüm un striekelden et met ehre Snabels.

In den Garden köömen eenige lütje Kinner, de smeeten Brod un Koorn in dat Water, un dat lütjeste rööp:

‘Och, kiek emal. Da is en nee'r⁽¹⁾!’ - Un de annern Kinner jubelden mit: ‘Ja, et is en nee'r ankamen!’ Un se klappden in de Hänne un danzden ümher, lööpen to den Vader un de Moder, un et wörr noch mehr Brod un Koken in 't Water smeeten un se seggden Alle: ‘De nee' is de schönste! So jung un so prächtig! - Un de ohlen Swääne neigden sick vör em.

Da föhlde he sich so verschaamt un steek den Kopp ünner siene Flünk; he wüszde sülwst nich, wat he beginnen schull; he wöör to glücklich, awer dorchuut nich stolt; denn en goodet Hart ward nümmer stolt! He dachde daran, wie he verfolgt un verstött worden wöör, un hörde nu Alle seggen, dat he de schönste van alle schönen Vagels wöör. Sülwst de Fleederbusch bögde siene Twiege gerade to em in dat Water herdahl, un de Sünne schiene so warm un milde! Da bruus'den ook em de Feddern in de Höchd', sien slanke Hals höw sick, un uut vullen Harten jubelde he: ‘So veel Glück heww ick mi nich dröömen laaten, as ick noch dat häszliche Aantküken wöör!’

Nach Andersen (W. Schröder).

(1) Nee'r, neuer.