Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 127]

Alltoveel is ungesund.

De ole brawe Paster Roth
Verdaude jüst sin Awendbrot
Bi ene döchte⁽¹⁾ Pipen Knaster,
Da bums dat buten⁽²⁾ an de Dör.
‘He, Fiken, kiek doch ins mal 'nut
Un lat den olen Köter 'rin,
Un gif em enen an de Snut,
Un segg em, he schöll ruhig sin!’ -
‘Den Hund,’ seggt Fiken, ‘nee Herr Paster,
Dar steiht gewisz en Minsch davör!’ -
‘So lat em rin.’ -

Ol Fiken slarrt⁽³⁾

Gemödlich nut, de Dör de knarrt
Un in de Stuuw mit fasten Schritt
Hannjochen Kath ut Imdörp tritt.
‘Goo'n Awend!’ - ‘Ack so, min lewe Kath!
Se kamt jo hüt' noch bannig⁽⁴⁾ lat;
Wat förrt denn Se noch to mi her
Bi sonen Wind un dullen Wär⁽⁵⁾?’
Hannjochen steiht erst stief in'n En'n
Un dreiht de Mützen mank de Hän'n,
Kiekt erst na'n Paster, denn na Fiken,
De jüst kummt in de Dör 'rinslieken,
Un stöhnt un seggt: ‘Dat is gewisz,
Dat is un blift so as dat is!
Min Fro is jüst in'n Weken⁽⁶⁾ kamen,
Un da de Görn⁽⁷⁾ man fin un swack,
So heff ick gliecks min Mützen nahmen
Un bin to Se heröwerloopen,
Se söll'n de Lütten hüt' noch doopen.’ -
‘Bi sonen Wär, wat's datt förn Snack,’
Schanfuttert⁽⁸⁾ Fiken. - ‘Ruhig, Deern,’
Seggt uns ol brawe Paster Roth,
‘Lat mi dat nich noch einmal hör'n;
Dat hannelt sick üm Lew'n un Dod!’
He hält sin'n Chorrock ut den Schrank
Un sett' sin korte Pip in'n Gang
Un denn güng't los, - de Paster vör
Un Jochen slurig⁽⁹⁾ achterher,

(1) Döchte, tüchtigen.

(2) Buten, draussen.

(3) Slarrt, geht, mit den Pantoffeln klappernd.

(4) Bannig, sehr.

(5) Dullen Wär, bösem Wetter.

(6) In'n Weken, in's Kindbett.

(7) Görn, Kinder.

(8) Schanfuttert, schnattert.

(9) Slurig, schläfrig, tränmerisch.

[p. 128]

 

Bald güng he risch, bald bleef he stahn,

 

As woll he ganz in Trur vergahn.

 

 

 

Den Paster durt de arme Mann;

 

He dreiht sick üm un spricht em an:

 

‘Man nich so trurig, Jochen Kath,

 

Uns Herrgott weet för Allens Rath

 

Un will he sinen Segen gewen,

 

So blieft de Goren uk an'n Lewen!’

 

 

 

‘Jo,’ sücht uns Jochen, ‘dat's gewisz,

 

Dat is un blifft so as dat is!

 

Doch blieft de Lütten all' an'n Lewen

 

So holt dat doch en bäten swar,

 

Hüm all' dat däglik Brot to gewen;

 

Ja bleef dat noch bi so 'en Paar!

 

Doch erst köm eent, denn Nummer twee,

 

Un as ick weggüng, wören't dree,

 

Un is min Fro dar so bi bläben,

 

Denn sünd dat nu gewisz al säben!