Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Luneburg.

De lütten Steernkiekers.

Klar wör de Hewen; still un sacht
Leeg öwern Dörp de Fröhlingsnacht,
De Steern' de lücht'n von'n Himmelssaal
Gar fründlich up de Welt herdahl. -

[p. 126]

 

Twee lütte Jungs de harrn ehr'n Spasz

 

Up'n Heidklump vör de grote Döhr,

 

De lütt'st heet Jochen, de grötste Klaas,

 

Alleen de klöckst' lütt Jochen wör.

 

Se disputeeren hen un her,

 

Un disputeern von Dütt un Datt,

 

Von Nawers Hund un Nawers Peer,

 

Von Nawers Koh un Nawers Katt,

 

Un kömen so bi't Disputeern

 

Denn ock to spreken up de Steern,

 

Un wat dat woll för Dinger wörn.

 

‘Ick löw,’ sä Jochen, ‘na den Schin

 

Möt' dat woll so'n Art Lüchten sin!’

 

‘Löwt uck⁽¹⁾,’ sä Klaas, ‘doch mög ik weten, -

 

De welk brennt hell, de welk man' bäten. -

 

Wo geiht dat to, wat mag dat heeten?’

 

‘Dat weest' nich mal,’ füng Jochen an,

 

‘O Junge, Klaas, wat bist noch dumm!

 

Up de lütten Steern dar brennt se Thran,

 

Up de groten brennts' Petroleum!’

 

 

 

Friedr. Freudenthal.

(1) Löwt uck, glaub' es auch.