Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

‘Guen Avend.’

In einem Dörpe lag en Rüter, dei en Breif kreg, dat he an denselven avend noch na'n annern Dörpe koomen schölle. ‘Nimm dik in acht!’ sëen de Lüe tau öm, ‘wenn du over den Beck geist, sau grüsze nich weer, wenn dik “Guen Avend” eboën⁽¹⁾ wart.’ ‘Lat mik man gewären,’ meine de Rüter, ‘mit dem Guen Avend will ik schon fertig weren.’ Hei ging los un ans hei an dat Steg kam, dat over den Beck lag, sach hei nix, aver hei höre, dat ein ‘Guen Avend’ së. ‘Guen Avend!’ së de Ruter un do sprak de Spauk weer: ‘ik hebbe bie leftien⁽²⁾ nein minschen guen Dach un guen Wech eboën, nu moste ik ummegaan schont sau lange, ans düsse ole Boole hier ligt; nu du mik guen Avend segt hast, kann ik ruen un könt ji ruen.’ Von der Tiet an hat sik dat Späukeding nich weer seien laten.

(1) Eboën, geboten.

(2) Leftien, Lebzeiten.