Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 109]

Unner de Oldenbörger Karkhofslinde.
Volkssage.

‘So wahr a's disse Twyg hier wast,

Un warrt en Boom so groot,

So wahr starf ik vundage hier

Unschüldig mynen Dood!’

Se röpt ditt luut un stekkt de Twyg

Verkehrt dann in de Grund,

So datt vun em datt Wuttelend⁽¹⁾,

Statt ünnen, boven stund.

Dann stigt se up. ‘Erbarm' Dy myn,

Herr Gott!’ röpt se hendaal.

De Ledder fallt, datt Volk datt weent,

Daar hangt se an den Paal.

De Twijg, he stunn in Wind un We'er,

He harr bold Wuttel slaan,

Un a's datt nächste Fröjahr keem,

Harr he en Schööt al daan.

‘He wast, he wast!’ so mummelt et,

‘Was doch Marie nich doot!’

So geit allangs⁽²⁾ in Oldenbörg

Vun Huus to Huus de Proot⁽³⁾.

He wus un wus; na Jahr un Dag

Wa's worrn de Boom so groot!

Daar unner em, dicht vöör de Kark,

Slöpt se en sel'gen Dood.

⋆ _⋆ ⋆
Wenn de Maan schynt un de Sterens flimmert,
De Klokke twalf sleit un de Karkhof schimmert,
Un Allens is lang to Rau un to Rast;
Dann stöhnt et slykend⁽⁴⁾ na de Linn' in Hast:

‘Ik weet, datt myn Erlöser levt!’

En Twyg brekkt et daar, un de Sterens flimmert,
Dat Unrecht beklagt et, un de Karkhof schimmert,
Un weg is 't jümmer mit Klokkslag Een,
Man twalf Uhr de Nacht is't we'er to sehn:

‘O, ewig is so lang!’

(1) Wuttelend, Wurzelende.

(2) Allangs (Holl. allengs), allmählich.

(3) Proot, Gerede.

(4) Slykend, schleichend.