Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

Ik blief siens un he blift miens. (Jeverland.)

Jungens gift 't as Gras in d' Mee⁽¹²⁾,
Fixen sünd daarmanken⁽¹³⁾;
Man wenn Een mi nögen de',
'k Wull mi nett bedanken.

Ik blief siens un he blift miens!

Wel hettaar⁽¹⁴⁾ wat gägen?

Därens gift 't ook drall un glatt,
Over blift no'⁽¹⁵⁾ mennig; -
Därens, Därens, 't helpt jo niks,
Maakt üm nich afwennig.

Ik blief siens un he blift miens!

Wel hettaar wat gägen?

Moder seggt: ‘Mi höör du nett,
Nimm uns' riken Nafer⁽¹⁶⁾!
Twintig Matt⁽¹⁷⁾ mit Rogg' he het,
Dartig Matt mit Hafer.’

Moder, Moder, swieg doch still,

Ga mi mit dien' Ollen!

Moder, kumm mitte⁽¹⁸⁾ nich an,
Mag der neet van hören!
Moder hööfst mi, glööf du 't man,
Keen meer rekum'deren:

Ik sün Jan siens, Jan is miens!

Hef mi daar niks gägen!

(12) Mee, Mahde.

(13) Daarmanken, dazwischen.

(14) Hettaar (Gron. het daar), hat da.

(15) No', noch.

(16) Nafer, Nachbar.

(17) Matt, Matten, Aecker.

(18) Mitte, (◡ -) mit dem.