[p. 90] | |
Man Swaalken sund weg un de Sommer,
Un de Beem' to troren(1) staat't,
Un in lange, lange Reegen(2)
Averhen(3) de Wulken gaat't.
De Harfstwind siene Fitjes(4)
Wol aver dat Land uutreckt(5),
Un all de Blä', de gälen,
He van de Teege(6) breckt.
Un all de Blä', de gälen
Up de swart swarte Eer he sait(7),
Un he ropt: Ji Minsgenkinner,
So weer' Ji ook ve'wait!
Un var(8) 't Huus de Linnenteege,
Wat he se plucken kann!
Ineens fleegt Blädersguuren(9)
Gegen d' Kamerfensters an.
Och, de Boom, de so green(10) van 't Sommer,
Nu is he bloot un kaal!
As Bruut un Brägam wi seeten
In sien'n Schadden to 'n lestenmal.
Dat is 't, dat(11) mien litje leev Deeren
Steit as in 'n deepen Droom,
Dat kikt se wol där dat Fenster
Na den oolen Linnenboom.
|