Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland
(1882)–L. Leopold, Joh. A. Leopold–
AuteursrechtvrijSelig Ende.Dar kruppt een olle Mooder,
StaffGa naar voetnoot(1), krumm un witt van Haar,
All Söndag nah de Karke
So mennig leeve Jahr.
Se sitt dar up een Bankje
So still vör sück alleen,
Se hett van all hör Fründe
Up Erden wol mehr keen.
Se hett ook wol to haapenGa naar voetnoot(2)
Up Erden nich vör sück,
Se söcht düssGa naar voetnoot(3) in de Karke
Bi Gott hör Trost un Glück.
Se geiht fraam un eenfoldig
Noch nah de olle WeltGa naar voetnoot(4),
Man wat se droggtGa naar voetnoot(5) is rennlichGa naar voetnoot(6)
Un kittigGa naar voetnoot(7) all bestellt.
| |
[pagina 14]
| |
Wat truck de goode Seele
Van Daag sück moje an,
Wat bädet se andächtig
Un fold hör mager Hann.'
'T is wol'n besünder Festdag
Van Daag vör hör, well weet,
As droggt hör Seel un Licham
Dat schoonste Fierdagskleed.
Wo lüstert glovensselig
Nah Gottes Woord se henGa naar voetnoot(1),
Dar ist van all de MeenteGa naar voetnoot(2)
So andächtig wol keen.
O selig, de dar glöven
Un läv'n un starv'n den Herrn,
Denn Gott se werden schauen
Un sück in hüm verklärn!
Dat is Pastor sien Predigt,
O, wo he 't Volk vermahn',
Gotts Woord is dar ook mennig
Wol deep to Harten gahn.
Denn still was 't in de Karke,
Man hörd keen AamGa naar voetnoot(3) of Lund; -
Dann singt de Meent andächtig
Een Vers noch to'n Beschluut:
‘Wannich einmal soll scheiden,
So scheide nicht von mir,
Wann ich den Tod soll leiden,
So tritt alsdann herfür!’
De Oergel klingt dartüsken
De WiesGa naar voetnoot(4) mit vullen Klang,
As Abels Opferwulke
To Himmel stiggt de Sang.
Pastor deelt ut de Segen,
AndoontGa naar voetnoot(5) he Amen spreckt,
Elk bädt een Vader unser
Un ut de Kark he treckt.
De Mester spölt up 't Oergel
Noch een Postludium,
Treckt in dann sien Register,
Kickt in de Kark sück um.
Dat Volk hett sück verloopen,
De Kark is lössGa naar voetnoot(6) un leer,
Blood unse olle Mooder
Sitt ganz alleen dar mehr.
Sitt still vör sück upt Bankje,
Dat Sangbook up hör Schoot,
De Brill up, foldt de Hande,
Wo bädt dat olle Blood! -
Of sull de goode Seele,
- Wenn se een DuuskenGa naar voetnoot(7) hullt, -
Sück wol vergäten hebben? -
Dat Older hett keen SchuldGa naar voetnoot(8)!
Dar trett hento de Köster,
De röppt un stöttGa naar voetnoot(9) hör an; -
De Köster winkt de Mester,
Se kieken 't oll Minske an.
Dat is nich to verwündern,
Ach Herr, du leeve Gott, -
Nimm an de Seel in Gnaden!
De Olske, - de is dood!
Aurich.
J.D. Müller.
|
|