Van de Schelde tot de Weichsel. Deel 2: Neder-Duitschland

[p. 8]

An de Eene, de ick meene.

Du, mien Gedank bi Nacht un hellen Dage,

Du, mien Gedank bi Sünn- un Mahnenschien,

Du, de ick in de Sinn so lank all drage,

Du witte Rose, weerst du mien!

Ick kann di nix anbeden⁽¹⁾ as mien Leven,

Nix as een Hart vull Leevd un Troh⁽²⁾ darbi.

Dat will ick ganz, man mehr kann 'k di nich geven;

Du witte Rose, willt du mi?

Denck' ick an di, seh' ick de Himmel apen⁽³⁾,

Denk' ick an di, föhl' ick geen Angst of Pien;

Denk' ick des Nachts an di, kann ick nich schlapen;

Du witte Rose, weerst du mien!

Um di wull ick mi döer de Flammen schlagen,

Um di leep ick döer Störm un Dönnerwehr,

Um di wull ick woll Noth un Sörgen dragen,

Du witte Rose, un noch mehr!

Sall ick man um di wesen in mien Drömen?

Man in Gedanken Alles dohn um di?

Segg', sall ick di nich ganz mien eegen nömen?

Du witte Rose, willt du mi?

Woll huult de Wind, de Waterbulgens⁽⁴⁾ grahlen⁽⁵⁾,

Geliek darupp all schwiggt dat wilde Spill,

Man in mien Hart - willt du de Störm nich dahlen⁽⁶⁾,

Du witte Rose, word 't nich still.

Enno Hector.

(1) Anbēden, Ned. aanbieden.

(2) Troh, Ned. trouw.

(3) Apen, Ned. open.

(4) Waterbulgens, golven; zie II, blz. 3, aant. 3.

(5) Grahlen, lallen der Kinder: hier für das leise Brausen des Meeres; auch gesagt vom fröhlichen Wiehern der Pferde.

(6) Dahlen, Ned. doen dalen.