Versamelde gedigte

Ek smeek om uitstel

Soms dink ek: ‘Laat die wêreld maar vergaan
En ek daarmee. Aan al wat om my lewe,
Is wat hul het maar net ter leen gegewe,
Soos blink weerkaatste sonlig aan die maan.
Wat weelderig groei, moet op sy tyd weer taan.’
Maar as ek, moedeloos, moeg na al my strewe,
Met spiere mat en met 'n stem wat bewe,
Nog spartel om 'n tyd lank te bestaan
En nog kan dink my siel word aangespoor
Tot skepping, ook al het hy nie meer krag
En skaars geen lus meer nie, en op die werf
In die ou plaaseikebome smiddags hoor
Die vinke juig en sien die veld in prag,
Dan smeek ek nog om uitstel voor ek sterf.