Versamelde gedigte

Die wrak

In die diep water van die onrustige see
Lê skulpe vasgeanker aan 'n rots.
Hoe wild die woeste stormwind ook mag skree
En branders skuim klits in hul wilde trots,
Hul lê daar veilig in hul stille vree
Omdring deur sagte seegras, groen en rooi,
Wat tere ranke uitstrek en hul streel,
En die seerose, in hul pers getooi,
Met lewendige fraiings van ferweel,
En fyn wit sand as 'n tapyt gestrooi.
Hul hoor veraf die weeklag van die wrak
Wat vroeër 'n trotse skip was en nou lê
Tussen die diepsee-klippe vasgesak,
Totdat die tyd genade oor hom sal hê -
Soos môreson op winter-spinnerak -
En van hom wegneem al wat knyp en terg,
Die plig wat deur die eeue van hom verg -
Meer as wat ooit 'n sterfling kan verstaan:
Om te verdra wat daagliks smart vererg.