Versamelde gedigte

[p. 354]

As die suring verlep

As die suring verlep en die tulp nie meer bloei nie;

As die somer se groen met die droogte vergrys;

As die panwater sak dat jy nie meer kan roei nie,

En die koning-flamink na die noorde verreis;

As die Piet-my-vrou-stem, wat die bos het laat lewe,

Verstom in die stilte van najaar se krag,

En die bergswael se bont vir die laaste maal swewe

Oor 'n veld wat verstik na die wintervog smag,

Is dit grondig bewys dat die groen en die geure

Wat somer gegee het, vir ewig vergaan?

Dat die kou nie kan skilder met net soveel kleure

Soos die voorjaar gebruik het oor weiland en laan?

Daar is sap in die stamme, en krag in die blare,

Nog diep in die hart van die hout opgevou;

En nog bloed vir die lewe bewaar in die are

Van die bol van die blom wat sy lewe behou.

As die jare verby spoed en die skemering nader,

Die donkergroen swart van die uiterste nag -

En die skimme van gister-voor-gister vergader,

En die misstap van vroeër sy vergelding verwag;

As die goue skaal breek en die vensters gesluit word,

En die donker daarbuite tot binne-in dring;

As die lied wat so lief deur die winde gefluit word

Geen aalmoes van troos tot die martelaar bring -

Is dit geldige getuienis dat wat die verlede

Geskenk het, tot niks in die duister vergaan?

Of nog verder bewys van kraggewende vrede

Vir die siel wat sy eie beproewing verstaan?

Die foute van gister, die duur ondervinding,

Die namiddag-swakheid - dit tel by die som

Van lewe wat loop tot sy eind'lik' verslinding

Aleer hy tot kragtiger lewe ontblom.