Versamelde gedigte

Die muskiet

Van al die geluide wat naar is,

is die naarste die gonserige lied

gesing, net sodra ek mooi klaar is

om te slaap, deur die nare muskiet.

Solank die lamplig nog daar is,

dan is hy te skelm om te sing;

hy weet dan presies waar gevaar is

en wat sy astrantheid hom bring.

[p. 299]

 

Maar net soos my mammie die knoppie

 

hier bo my bed afdraai, dan boor

 

sy gonserige geluid 'n galoppie

 

van nare gedreun in my oor.

 

 

 

Hy glip langs my neus, oor my hare,

 

my voorkop verby, teen my wang.

 

Maar wag: ‘Hou jou klaar vir 'n nare

 

vergelding sodra ek jou vang.’

 

 

 

Geduldig verdra ek sy têre;

 

hy's vlak by my oog aan die soek.

 

Netnou sal hy sit, en ek bêre

 

hier onder die deken my doek.

 

 

 

'n Klap! Nee, hy's wrintig te vinnig,

 

of ek is te stadig vir hom.

 

Hy's weer aan die gons, en ligsinnig

 

genoeg is hy weer aan die kom.

 

 

 

Wag, nou's hy aan kruis oor my vinger,

 

'n vliegtuig wat netnou sal land;

 

dan kry ek 'n kans en ek slinger

 

my doek soos die blits oor my hand.

 

 

 

Daar het jy dit nou - jou verdiende,

 

regverdige loontjie, muskiet!

 

Jy kon mos gerus vir jou vriende

 

gaan sing het jou gonserige lied.

 

 

 

Hoekom moet jy my dan kom kwaad maak

 

as ek in die donker wil slaap?

 

Jy kon mos, muskiet, daarop staat maak

 

dat ek jou geniepsig sal slaan.

 

 

 

Nou het jy dit ... Ag, hier's 'n tweede

 

wat weer met sy gons my kom pla.

 

Die goed laat 'n mens nooit in vrede.

 

Ek moet nou weer klap en gaan ja.

 

 

 

Nee, wrintig, ek hensop nou. Reken,

 

jy wen, jou geniepsige dier.

 

My kop trek ek onder my deken -

 

gons nou vir jou eie plesier.