Versamelde gedigte

XII

'n Kloof- en krans-omringde dal
Waar skaars die son se skynsel val
En dagdeur donker skaduwees gee -
Groen-grys, deurskynend, soos die see
Diep in sy brander hou, voordat
Hy krom van kleur tot seeskuim spat;
En waar die nag se duisternis
Met tyd-verlepte kranse twis
Om rotssteen rooi en klipmos geel

[p. 289]

 

Te sluier met sy groen ferweel,

 

Terwyl planeet en sterreskaar

 

Omhoog hul glorie openbaar -

 

Dit is die plek! Die voorgeslag

 

Het hierdie donkergroen se prag

 

Aanskou, bewonder en besing

 

In daardie woordloos lied wat dring

 

Deur elke siel wat skoonheid eer

 

En vrede vir sy hart begeer.

 

Want hier woon vrede ewigdeur;

 

Die stilte wat in klowe treur;

 

Die eensaamheid wat liefde wek

 

En krag uit wat hy meedeel, trek;

 

Die sorgeloos allenigheid

 

Wat ewigdeur bestaan, bereid

 

Om op sy eie krag te steun,

 

En op sy eie siel te leun ...