Versamelde gedigte

XXII My ander ek

O naamloos, tingerig, onvolmaakte Skim,

Verwek tot skyn van wese uit die som

Van my verlore meely wat alom

Gestort is en wat nog standvastig klim
Tot oor my wêreld se gekleurde kim,

Tot in die hoogste, onreikbre heiligdom -

O soet, gedempte stem wat fluister: ‘Kom’ -

O smekende oë wat met liefde glim,
O towerkrag wat my nog krag kan gee,

O sagte hande wat my hare streel,

O vriend wie se aanskyn is volmaakte vree

En louter rus wat Lewe nóg Dood kan steel -

Kan ek jou vasklou, teen jou sterkte leun

As alles swig waarop Verstand nog steun?