Versamelde gedigte

XVII My moederstad

Drie-vierde deur die vaal-blou see omsoom

En met sy wonder-bergmassief bekroon,

Lê in sy luisterryk voorjaarsprag so skoon

En statig-sierlik soos 'n vors wat droom
In sedige, trotse kalmte onbeskroom,

Sterk in homself en magtig op sy troon

Deur wat sy werk van vroeër jare loon,

Met eer en roem wat skaars die tyd kan toom
En skaars vergetelheid kan skend of klad,

Bewus van krag, van koningsmajesteit,

[p. 267]

 

En sonder vrees vir wat die toekoms vra,

 

Sterk in homself vir al wat kom, bereid

 

Om deur die jare heen sy las te dra,

 

In middagson verlig, my moederstad.

 

 

 

Rondom hom, op die helling, vlakte en vlei,

 

Op sandduin en op leegtes, gras-begroei,

 

Pryk suring-pragte weelderig in die bloei,

 

In kleurtapyte orals rond gesprei,

 

Wat geur en glans as oor die bloeisels gly

 

Die sagte middag-seewind, wat die skroei

 

Van die loodregte, louwarm sonstraal snoei

 

En hitte afruk van sy heerskappy.

 

My suringstad, soos 'n juweel geset

 

In die vaal-blou montuur van berg en see,

 

Wat trots na die verlede trug kan kyk

 

En trots kan roem op wat hy is en het!

 

My moederstad, waaraan die skoonheid gee

 

Die prag wat op die puurste pêrel pryk!