Versamelde gedigte

VIII In die skemer

Groen skemer om my en daarbo die maan,

Nog sekel-jong en van jaloersheid bleek

Omdat die sterre-strale blinker steek

As wat haar maanskyn werd is. Onderaan
Die berg se swart rand waar die rotse staan

- Onroerbare reuse wat net tyd kan breek -

Lê ope veld, begroei met bos en kweek,

En die rivier wat deur die riet-ruig gaan
- Die ou rivier wat van die maanlig steel

Genoeg om elke rimpel teen sy rand

Tot lewendige silwer in sy loop te giet -

En in die stilte wat die aandlug streel,

En soos 'n seën rus oor die hele land,

Ruis deur die nag die weergalm van sy lied.