Versamelde gedigte

XLVIII

Ek het 'n mannetjie van potklei gemaak

Met 'n hoed en 'n baadjie, met skoene en broek;

Nou moet ek vir hompie 'n speelmaat soek.

[p. 213]

 

Hier is 'n perdeskoen, krom en gekraak,

 

Met die spykers daaruit en die gate vol gruis -

 

Is dit nou 'n speelmaat vir hompie tuis?

 

 

 

Hier is 'n padda wat slaperig sit gaap,

 

Duis'lig blind in die sonneskyn -

 

Nee, maar vir hom is potkleitjie te fyn.

 

 

 

Hier is 'n koggelman. Stadig, jou swaap!

 

Ek wil jou net kry om 'n speelmaat te wees,

 

En jy blaas al so hard: jy is amper al hees.

 

 

 

Hier is 'n skoenlapper, groen, wit en blou;

 

Flink in die son vlieg hy bowe die blom -

 

Dis nou 'n eersteklas speelmaat vir hom.

 

 

 

Nee, ek wil liewers potkleitjie behou -

 

Self met hom speel as hy speelmaat wil hê,

 

Self met hom praat as hy iets het te sê

 

 

 

Ouboet sê: ‘Jan, jou potkleitjie is stom:

 

Hy kan nie praat nie; hy is mos maar klei -

 

Net maar so dood soos die kors op die vlei.’

 

 

 

Ag, ek weet beter. Potkleitjie - vir hom

 

Is dit nie nodig om lewendig te wees nie:

 

Kan hy nie praat nie, hy is tog nooit hees nie.