Versamelde gedigte

[p. 184]

Die hamerkop

As 'n donkergrys waas,

Van die skemer geskei,

Statig-stil, sonder haas,

Oor die vlakte versprei,

Dan klap hy sy vlerk en vlieg huis toe, voldaan met sy dag op die vlei.

In die lig, in die glans

Van die sterre en maan

Bou hy bo-op die krans,

Waar geen grassie bestaan,

'n Houtvrag wat dien vir sy tuiste, sy skuil as die haelbuie slaan.

In 'n treurige drag

Van half bruin en half swart,

Met 'n kuif vir sy prag,

Half verlate, apart,

Daar kuier hy rond; en sy kop skud eentonig, beroer deur sy smart.

Vergrys tot 'n vaalte

Wat stof'riger skyn

As die klei op 'n kaalte

Wat skroei en verkwyn

As die son in die somer die waterwaas bo-op vir goed laat verdwyn;

En verstrooi deur die winde

Wat die ruigte bewaai

En palmblare binde

Tot 'n bos as hul swaai,

Is sy vere verbruin en met modder in honderde vlekkies besaai.