Versamelde gedigte

VI Skeiding

My skat, as eind'lik ek van jou moet skei

En een van ons moet ingaan in die nag

Waar wie-weet-wat op elkeen van ons wag,

Waaruit geen mens ooit troos of tyding kry,
Wees dan gerus - want dié wat agterbly,

Gedenk sy maat wat mym'rend in die prag

Van die onkenb're skaduland sy drag

Alleen moet beur, tot oor die land verbrei
Die glans van volle onsterflikheid en vree

Vir ewig, en ons weer mekaar ontmoet

En weer as maats so hand in hand kan dwaal

Oor oewers van 'n onbegrensde see,

En elke brander as hy bruis, begroet

Met dankbaarheid wat elke leed betaal.