Versamelde gedigte

LXVII

Dink, Duiwelskind, wat mense noem Dingaan;
Dink as die donker oor jou hoofstad daal;
Dink as die sterreglans jou land bestraal
En in die môreskemerskyn vergaan;
Dink agtertoe en vorentoe as jy droom
Van wat die Toekoms in vergelding hou,
Van liefde wat tot haat ontaard, en trou
Wat afdaal tot verraad wat sonder skroom
Jou afgod-kapiteinskap inmekaar
Tot duisend flenters in 'n oomblik slaan
As in die duister van die nag vergaan
Jou land, jou troon, en hier jou heidenskaar
Van krygsgeoefende manskap ring-bekroon,
Van veelgekleurde, uitgesoekte vee,
Van roof en buit wat elke krygstog gee,
Van al wat in jou heiden-hoofstad woon!
Dink agtertoe, waar in die newelgrys,
Nòg ster-verlig, nòg maan-bestraal, maar grou
En barenswanger met die môredou,
Die stemme van vermoorde mense rys -
Elkeen om aanklag teen jou aard te maak;
Elkeen om teen jou siel te protesteer
Met duisend tonge wat jy nie kan keer;
Elkeen om skuld te eis, geregte wraak!

En, Duiwelskind, wat mense noem Dingaan,
Bewe as jy dink en sidder in jou hart,
En klem jou kierie vaster in jou smart,
En smeek genade van die blinde maan -
Die maan wat neergesien het op jou spel
Met mense-hartstog en met mense-pyn,
Blind en genadeloos, met silwerskyn -
'n Blinde, blink lantern in jou hel!