Versamelde gedigte

[p. 115]

LXIII

Hulle het gespeel in die môreskyn

Met die son se goud en die grond se groen;

Hulle het gedrink van die wind se wyn

En die sagte dou het hul koel gesoen.

Onder die bome, in die gras,

Nat met môrevog gewas,

Waar alles rondomheen hul wys

Dit is 'n nuwe paradys,

Het hulle gespeel in die môreskyn
En die wierook geruik van die wind se wyn.

Hulle lê nou stil in die skemergroen,

So aaklig stil as die lig verdwyn.

Die Dood, nie dou nie, het hulle gesoen,

Om verlossing te gee van hul martelpyn.

Tingerige lykies, ru vermink,

Waaroor die nag se duister sink,

Om in die donker die pad te wys

Na 'n betere, nuwere paradys -

Eensaam stil in die skemergroen,
Deur die barmhartige Dood gesoen.