Versamelde gedigte

LXII

Stil lê die dooie moederlyk

In sederkis met swart beslag,

Geraam in blink, groen mirteprag

Waarteen die katjiepierings pryk.

Die lig val saggies op die vloer -

Lynregte strepe stof-belaai,

Waarin die fyne donsies draai

As iets in die doodskamer roer.

Dis stil hier by die moederlyk,

Hier om haar swart getooide kis,

Hier waar dit alles rustig is

En waar die katjiepierings pryk.

En by die dodekamer staan

Die rou-gedoste huisgesin,

Wat steeds die moedergees bemin

En smart sy reg gee op 'n traan.

Dit was haar reg om so te wees

Ná sag die Dood haar slaaptyd gee,

Te win 'n rus, 'n stille vree,

Hier vir haar liggaam sonder gees;

Maar nie haar lot nie. Op die sooi,

Vermink, vertrap, met bloed bevlek,

Dáár lê haar lyk, en bo haar trek

Die aasvoëls nader by hul prooi;

En rondom is nòg rou, nòg wee,

Maar net die eensame, ewige veld,

En niks vereer die moederheld -

Net maar die milde middag-vree.