Versamelde gedigte

LVII

Nie vir hom 'n graf te win,

Nie vir hom 'n kis te kry!

Spinnerak oor die grond gespin

Waar die môreson na vry,

Deur die oggenddou bemin.

[p. 111]

 

Met ys-pêrels aangery -

 

Dis die lykkleed wat hy win,

 

Hy wat nooit 'n kis sal kry.

 

 

 

Soos 'n stokou steenbok sterwe,

 

Eensaam op die veld alleen,

 

As die son die vlakte verwe

 

Ná die reine somerreën -

 

Sal hy so sy dood beërwe

 

As die laaste liefdeseën?

 

Is sy lot so uitgekerwe

 

Deur die Noodlot lank voorheen?

 

 

 

Of is syne harder einde,

 

Blits-bestraal - met donderdreun?

 

Ting'rig, brok'lig, smart-verfynde

 

Lewe wat versink in kreun,

 

Soos 'n warrelwind-gepynde

 

Lelie wat sy kop moet leun,

 

En sy alte lang verkwynde

 

Mooiheid opgee sonder steun?

 

 

 

Graf nòg kelder uitgekerwe

 

Dek die helde waar hul slaap;

 

Stofkleed van die wind geërwe

 

Is hul lykkleed waar hul slaap -

 

Stof van dit, hul eie wêreld,

 

Kanaän waar hul nooit sal bly,

 

Bloedstof wat hom in hul sluimer

 

As 'n sluier oor hul sprei.