Versamelde gedigte

XXIV

In die outyd vertel hul 'n storie
Van Glaukus, die visserman,
Wat eenmaal 'n vis gevang het
In sy net tussen kurke gespan.
Die vis was so groot soos 'n walvis
En die net het geskeur met die vang,
Maar Glaukus het dapper geworstel
Vir ure en ure lang
En eind'lik die vis op die wit strand
Gebring waar die bossies staan,
Waar die glans van die skemer-sterre
Meng met die skyn van die maan.
En die vis, wat half dood en half flou was,
Het vinnig 'n bossie gekou;
En die bossie se krag het hom só versterk
Dat niemand hom meer kon hou.
'n Klap met sy stert en 'n sy-spring
En weg was die vis in die see,
En Glaukus staan vrywe sy oë,
Jammerlik ontevree!
Hy dink by homselwe: ‘Die bossie
Moet wrintig die sterkste wees,
Om sommer 'n halfdooie haaivis
Van bloedverlies te genees.
Wat goed is vir visse, kan mense
Miskien ook wel deeglik baat;
Probeer maar 'n blaar van die bossie
En kyk hoe dit daarmee gaat.’
Hy vat van die bossie se blare
En kou dit langsaam fyn;
En toe hy dit kou, toe voel hy
Sy moegheid en matheid verdwyn.
Hy voel die trek van die branders,
Die vleiende streel van die see;
En die blou-swart water lok hom
En die visse roep: ‘Kom mee!
Kom saam in die waterwêreld,
Waar kraalgeraamtes staan,
Verlig deur die glans van die ondergloed
En die dowwe skyn van die maan;
Waar die wrakke van ou skepe lê,

[p. 86]

 

Met pêrelskulpe oorgroei,

 

En die slingerende seegras bande maak

 

Wat die dooie vissers boei;

 

Waar die seevrou waak in groen gewaad

 

En die seeperd galoppeer,

 

Waar die krap en kabeljou vergaar

 

Om op 'n lyk te teer.

 

Kom ondertoe! Kom ondertoe,

 

Waar alles jou welkom heet,

 

Jy wat vanaand van die wonderbos

 

Jou eerste blaartjie eet.’

 

 

 

En Glaukus voel sy lede word

 

Gerek tot vinne en voel

 

Sy vel word skobberig soos dié van 'n vis;

 

En sy bloed word naar en koel.

 

En hy spring met 'n wilde haaivis-spring

 

Diep, onder die branders in

 

En swem na die silwer-ondergloed

 

Om die visseryk te win.