Versamelde gedigte

Op 'n leiklip

Hier onder die leiklip, daar rus (ás hy rus -
Want wie weet of waarlik die dood ons kan sus?)
My arme ou Vonk - en tog, arm is hy nie:
Hy het wat hy wil - wie dit teëspreek, dié lie.
Vir my was hy meer as 'n halfduisend pond,
As kind of as kneg - ja, al was hy 'n hond:
Ek het mos geen kneg nie, en ook nie 'n kind,
En Vonk was vir jare my beste ou vrind.
Hy het altyd gehelp, hy was altyd ook klaar
Vir die grootste plesier, in die naarste gevaar.
Oordag het hy saam in die veld rondgeloop,
En miskien nog 'n hasie geja op die koop.
In die aand het hy stil by die vuurherd gelê,
En ek het hom my hope en wense gesê;
Ons het same gepraat - ja, tot laat in die nag,
Tot die môrester daar was, en amper die dag.
Was dit goed vir ou Vonk, dan verlaat hy sy plek
En kom staan by my stoel om my hande te lek -
Daarby het hy altyd gemeen: ‘Ek verstaan,
Baas, al wat jy sê, en ek laat dit begaan.’

Hier onder die leiklip, daar slaap (ás hy slaap -
Is die dood maar 'n droom wat 'n dier op kan raap?)
My liewe ou Vonk - want ek het hom nog lief!
My hart het hy gou weggesteel soos 'n dief;
Maar hy het my syne gegee - en ek vra
Of 'n mens, soos die dier, so 'n ruil sou wil wa!
Ons harte is vol van gemors en verdriet,
En as steun in die lewe is hul maar 'n riet;
Maar die hart van ou Vonk was die hart van 'n kind -
En jy het hom vir my gegee, my ou vrind!
Ons het same die wêreld, hoe groot dit ook is,
Deurkruis; ons het same geniet en gemis;
En jy was vir my meer as kind of as kneg.
En nou is die wêreld weer leeg, want jy's weg -
Ek weet nie waarheen nie! Miskien is dit waar:
Soos rook in die lug gaan 'n mens uitmekaar,
En nog baie gouer 'n hond ná die dood.
Jy het my die hand gegee - jy met jou poot;
Jy het my gesoen; ons het same gepraat;
En ek glo aan jou spook, Vonk, my liewe ou maat!

[p. 33]

 

Hier onder die leiklip lê jy in jou graf -

 

Dis al, wat ek weet, want ons gissing is kaf.

 

Jy's dood - dit staan vas, want ek self het jou hier

 

Begrawe, en sonder gebed, want 'n dier

 

Het tog nie 'n siel nie - so sê outa Kees -

 

Hy weet, want hy het mos diaken gewees

 

En op eie houtjie die bidstond gelei

 

Daar bo in die sendingkerk. Ja, maar vir my

 

(Al is dit nou sonde waarvoor ek moet vrees!)

 

Het jy baie meer van 'n siel as ou Kees!

 

Jou oë was altyd so diep soos die lug,

 

So hel soos die hemel, so sag soos 'n sug:

 

En agter die oë, daar lê tog verstand;

 

En agter verstand staan 'n siel by die hand -

 

'n Siel wat nie somaar in niks kan verdwyn,

 

Of somaarso stil'tjies in wolke verkwyn.

 

Jy's dood! - wat ons dood noem, wie weet wat dit is!

 

'n Slaap of 'n droom? Ag, 'n mens kan maar gis -

 

En dit is die moeite nie werd nie, want jy

 

is altyd, ja altyd, my ou maat vir my.