Vermakelijcke uyren

In het minnen // halve zinnen.

DE bracke tranens-vloet, die 'k wt mijn ooghen giet
Getuyght (o waerde Vrou) de Goden mijn verdriet:

Mijn opgestapelt hert van droefheyd schijnt te smachten,

Ick mijmer waer ick ga, met droevighe gedachten.

De soete vryigheyd van mijn voorleden Min
Die ghy mijn hebt ontseydt, speelt my noch in de sin:

Dat ick by dagh en nacht met fantasy ga maelen;

Iae duysent dinghen over hoop te samen haelen,

Dan isser dit, dan dat, de sinnen so verwert;

[p. 156]

 

Dan heb ick weer wat moeds, dan wederom gheen hert.

 

Dan ben ick dus gesint. Dan wil ick dit bedrijven;

 

Dan wil icker weer heen. Dan weder achter blijven.

 

Dan wil ick dus, dan so. Dan dit, dan dat bestaen.

 

Dan wil ick duysend mijl van haer vertrecken gaen.

 

Dan schiet my weer in't sin u minnelijck behaghen.

 

Dan komt de soete hoop mijn stracx weer-omme jaghen.

 

Dan port de Liefd' my weer te vallen u te voet:

 

Dat ghy u lieve sin (in 't soete Minne) doet.

 

Dan komter weer een vlaegh van stuere, suere vreese:

 

Wech, wech; 't is yd'le hoop; dat sal niet willen wese.

 

't Sy wat dat ick bestae te doen, 't en is gheen deegh:

 

Dan isser dit (eylaes!) dan dat weer in de weegh.

 

Hoe-wel u sin my schijnt in Liefde toe-geneghen:

 

u Vrienden al-te-mael die sijnder weder teghen.

 

u Vrienden my, eylaes! gantsch niet meer toe-gedaen,

 

Maer sien my stuers en dreuts nu met de necken aen.