Vermakelijcke uyren

[p. 134]

Sonnet.

CLaegt, treurt, en droevig weent veld-Goden, die int wout
(Als heerschers van het Bos, waer suyvre Beeckjes stromen,
Tot dus lang hebt gewacht: op hoop dat ick soud' komen
Aen't Beeckje, daer ghy mijn Godin vertoonen soudt.

Rust veld-Godinnetjes, ey! u gelaten houdt.

Ick bid (gheen moeyten doet) wilt uwe gunsten staecken:
Na tijds gelegentheyd sal ick mijn vaerdigh maecken.

Ach! stort nu traenen op het groene gras bedout.

Barst wt bedroefde stem: op dat mijn Nimph mach hooren
Al het verdriet dat my dus schielijck comt te vooren,

Eylaes! door 't bitsigh weer van de Noord-Ooste Windt,

Koud, guur, en wreedt van aert; wiens buyen my beletten
(Door bulderende kracht) mijn Zeyltjes op te setten;

Maer wachten doet, tot tijd beter bequaemheyd vindt.