Vermakelijcke uyren

Sonnet.

HET herde wreede Stael vermurruwt door het vier,
Maer 't herde hert mijn's Liefs en is niet te beweegen;
Wat diensten ick haer doe, noch is het niet te deeghen.
Cupido stookt niet meer, u vlam versmacht my schier.

Pluymige Vogeltjes, schrik wt met naer getier

Een droeve galm, die't geboomte Bosch door-klatert;
Staeckt al u vrolijckheyd, en droeve Deuntjes schatert,
Om mijnen't wil, in plaets van soet getierelier.

Ghy Veld-Goddinnetjes, die 't vrolijck Bosch bewoont,

Ey! vraeght mijn Nimphjes eens als zy haer hier vertoont:
Wat oorsaeck dat zy heeft mijn diensten te versmaden?

En so zy vraeght: waerom dat ghy dus treurigh sijt?

Seght dat haer strafheyd u van mijnen't weghe spijt:
Om dat zy al te trots mijn weygert haer genade.