|
| |
Minne-Claght.
IUffrou, hoe menigh-mael heb ick mijn selfs beklaeght
Dat mijn begonnen smert mijn drie Iaer heeft behaeght.
Drie Iaeren sijn't geleen; drie Iaren, o Godinne!
Dat ick de eerste mael u schoonheydt dacht te minne:
Als u beleeft onthael in't by-sijn ick genoot,
Mijn ziel van blijdschap sprong; al levend' was ick doot.
V ooghjes boeyden (Lief) mijn hert en siel te samen.
V ooghjes waren't (Nimph) die my gevangen namen;
| |
| |
Gevanghen in de strick, daer Veneris gewelt
(Die noyt en heeft misdaen) dickwils gevangen stelt:
Dat's in een boeyen (Lief) gebouwt van hoop en vreese,
Waer ick drie Iaeren lang most u gevanghen wesen;
Want eerst-mael als ghy mijn in 't by-wesen verscheent
Heeft u beleeftheyd selfs mijn groot geluck verleent:
Als ick een deeltjen u van mijn begeerte toonde
't Scheen dat u goede gunst my met begeerte loonde.
Mijn vryheyd groeyde aen. U vryheyd heeft gejont
Te snoepen schoone Vrou een kusje van u mont;
Een kusjen dat voor mijn meer soetigheyd kost baeren
Of 's werelds vreughden al in een gesmolten waeren.
Duysend-mael op een dagh dacht ick (schoone Godin)
T'ontdecken u mijn smert, en mijn verborghen Min.
Ach! seyd' de soete hoop: wie soud' sijn smert verswijghen
Daer hy door bidden ken so veele vreughd' verkrijghen?
Staegh had ick op mijn tongh te seggen: schoone Vrou,
Reyckt mijn u suyv're hand: ontfanght mijn trouwe trou.
Maer ach! een strenge vrees is mijn aen boort gekomen,
En heeft mijn al de hoop van mijn geluck benomen.
't Verlies van mijn geluck drijft mijn so vaeck, eylaes!
Met vruchteloose hoop na de gewenschte plaets:
Daer d'wt-gelesen Zon mijn eerst-mael quam beschijnen,
Op hoop dat mijn gesicht daer weder troost moght vijnen.
Maer als ick sie de plaets waer 't hert sijn lust eerst kreegh.
't Gesicht baert mijn verdriet: ick vind' de plaetse leegh.
Vernieuwing (door't gedacht) voedt d'oude lusten weder.
Ick denck so menigh-mael: hier zat zy by mijn neder.
Dit Klaver-rijcke gras heeft zy wel eer betreen:
Doen was't vol vrolijckheyd; Nu klaeght het met geween.
Als ick bedroeft aen-sie dees Gallery van Boomen,
Die ons genarremt deed' daer eertijds onder komen.
Twee reysen, twee-mael twee, by 't schijnsel van de Maen,
Zijn wy het Elsen-Bosch, de Beemden door gegaen;
Die met een naere stem nu schijnen my te vraghen:
Waer is de schoon, die wy hier eertijds met u saghen?
Haer deert mijn eenigheyd; het spraeckeloose Wout
Had u (mijn lieve Nimph) dat nimmer toe vertrout.
| |
| |
Gaen ick van daer voor 't bedd'; mijn tuyghen d'oude lusten
Hier sagh ick eens mijn Lief, mijn lieve Engel rusten.
Dus sit ick in't gedacht, met diepe suchten swaer:
Immers is dit de plaets daer ick eerst quam by haer.
Immers is dit de plaets, daer ick alleen hier boven
In slechte Rijmery u hoogheyd wilde loven;
Daer zy in korter stond, als ick nau had gedaen,
Mijn blijdelijck verscheen, quam voor mijn ooghen staen.
Mijn hert was heel ontroert; ick twisten met mijn ooghen:
Het gheen my waerlijck scheen, of dat niet waer gelooghen?
Bevreest met bevings-schric ontsonck my stracx de moet:
Ick voelde (waerde Vrou) een grilling in mijn bloet.
De Pen zeegh wt de hand; 't gheen hallef was beschreven
Is door u soete komst voort in de loop gebleven.
Natuur gebood my wel mijn armen wt te slaen,
Eerbiedelijck Me-vrou te groeten en t'ontfaen.
De Liefde porden my te knielen voor u voeten,
Met soete kusjes u t'ontfanghen en te groeten.
U ooghjes trocken my met aengenaeme loncken.
De bloosjes, die't sneeu-wit van uwe kaeckjes proncken,
Locten mijn hert tot vreugd. Maer ach! wanneer de Maen
Met Wolcken wert bedeckt, haer schijnsel is gedaen.
Wt-heemsche schoone Vrou, u glans had my verovert,
Door d'onversiene komst, stond ick gelijck betovert.
De tongh verloor sijn spraeck. Ick wist niet (waerde Vrou)
Op wat manier dat ick u heyscheyd loonen sou.
Al levend' scheen ick dood. Mijn sinnen doolend' waren:
Dat ick so quackeloos u wederom liet varen,
Godin, eylaes! Godin, sonder genot van vreught,
Met soete kosery te streelen uwe Ieught,
V Ieught, die my't gedacht noch daeg'lijcx stelt voor oogen:
Troost mijn benaud gemoed weer met een nieu vermogen,
't Vermogen staet aen u, te geven 't gene dat
Ick over drie Iaer van u gaerne had gehadt.
Bataefsche Veld-Godin, en sal 't nu niet geschieden!
So sal u droeve slaef in eensaemheyd gaen vlieden
Daer hy sijn ziel God jont, door hope, en geloof,
Het Lichaem voor een spijs, de Dieren tot een roof.
| |
| |
Wat meld ghy stomme Pen? Wat wensch ick te betrachten?
Een ieder sal mijn doen voor zotte dwaesheyd achten:
Dat ick om een Godin lijd' so veel straf en pijn,
Door dien daer and're Nimphjes meer te vinden sijn.
Wat baet my d'overvloed, indien dat ick mijn leven
Graegh om dees eene Nimph verlaten wil, en geven?
Het baet, om dat mijn dienst haer niet behaghen ken,
En dat ick met mijn dienst weer nut voor and'ren ben.
A Dieu dan schoon lichaem, gepronct met weytse pracht.
A Dieu roem-waerde Maegt, puyc van't Hollands geslacht.
A Dieu pracht onses eeuw, cieraet van onse tye.
A Dieu Nimph, dien ick noem d'Amstelsche hovaerdye.
A Dieu schoonheyd volmaeckt, die mijn u wil onthout.
A Dieu corale mondt, met Nectar nat bedout.
A Dieu Albaster glans, gemarmort met twee bloosjes.
A Dieu wangetjes wit, gepronckt met roode Roosjes.
A Dieu Yvooren Beeldt, van glans gelijck de Maen.
A Dieu Hemel, a Dieu, waer in twee starren staen.
A Dieu git-swarte glans, in forme als twee Booghjes.
A Dieu sneeu-wit aenschijn met tintel-bruyne ooghjes.
A Dieu sneeu-witte hals met aders blaeu geciert
A Dieu sin-rijcke gheest met deughden gemaniert.
A Dieu Godin, a Dieu, die met u brave zeden
Sult brallen tot een pronck van nu tot eeuwigheden.
A Dieu Godin, a Dieu, a Dieu Lief, tot dien dagh
Dat ick onsterffelijck u Zieltje groeten magh.
|
|
Auteursrechtvrij