Vermakelijcke uyren

[Laest als ick quam, Gedreven door de Min;]

Stemme:
De Enghelsche Fortuyn.

LAest als ick quam, Gedreven door de Min;
't Gheen ick vernam, Speelt my noch in den sin:
Van vreught berooft, Ick een Godinne sagh,
D'hand onder 't hooft, Vol fantasye lagh.

Door mede-ly, Gedwongen om te gaen,

Tradt icker by, En sprack dees Iuffrou aen:
Vooghdes mijn's hert: Wat isser dat u quelt?
En u met smert, 't Gedacht so seer ontstelt?

Haer wijse tongh (Met reden gefondeert)

Wijselijck dwongh, Mijn sinnen overheert
Te staecken 't gheen, Cupido in mijn bracht;
Dies haer geween, Is oorsaeck van mijn klaght.

's Werelds geneught (Hoe schoon vermomt met schijn)

Kent voor mijn Ieught, Anders als droefheyd sijn?
't Schijn-schoon gelaet, Een soete lust bereyd;
Maer in der daet, Ist niet als bitterheyd.

[p. 123]

 

Bitter (seyd' zy) Schijnt my al 't Werelds soet;

 

Eensaem voor my, Te leven sal't gemoet

 

Met hert en sin, Na-speuren: om dat mijn

 

De soete Min, Niet ken als bitter sijn.

 

Wat teghenheyd, De zotte Min verblindt

 

De Ieught op-leyd: Men dagelijcks bevindt.

 

Soet is 't begin; Maer als men is gepaert

 

Maeckt ons de Min, 't Gemoed met sorgh beswaert.

 

Ghy doolt Iuffrou: Want ramp en ongeval

 

De Liefde trou, Voor goed op-nemen sal.

 

So een te teer, Te swaerlijck werd belast:

 

Twee vermogen meer; Dat spreeck-woort dat gaet vast.

 

Eensaem te sijn. 't Gedacht met sorghen quelt;

 

Droefheyd en pijn, De eensaemheyd verselt.

 

Is men gepaert, En valt het soet of suur

 

Hier op der Aerd: Men klaeght het sijn portuur.

 

Wie klaeght men 't als, Men eensaem is belaen?

 

Men buyght den hals, De ooghen vol getraen.

 

't Gekropt gemoet, Bigghelt met traenen uyt;

 

Maer wat men doet, 't Loopt so lang dat het stuyt.

 

Maer als de Min, Door trouwigheyds verbondt,

 

Brenght sorghen in, Geluckigh tijd en stondt.

 

Daer men so mint (Hoe-wel met sorgh belaen)

 

Die so begint, Sal't selden qualijck gaen.