Vermakelijcke uyren

[p. 109]

[So dra de Zon, Sijn hooft begon]

Stemme:
Weest Nimph gegroet, &c.

SO dra de Zon, Sijn hooft begon
Te steecken wt het hoogh gebou
Daer hy Aurora cieren wou:
Nam ick voor mijn, Al eer de Zonne-schijn
Zijn straeltjes op de Lommer spreyd
Te gaen daer Lerinde Schaepjes weyd:
Mijn ooghjes die saghen niet als ellent
So haest ick het Bosje maer quam omtrent;
Dicht by het Beeckje (o droevighen dagh!)
Al suchtende daer Lerinde lagh.

En riep vast uyt, Met naer geluyt:

Waer vlught mijn Lief Amyntas heen?
't Is teghen wet, teghen Eer, teghen reen.
D'onnoos'le Blaen, Die aen de Lommer staen
Die sullen sijn tot een verwijt
Van u ontrouw'heyd t'mijnder spijt.
Amyntas, Amyntas (was al dat zy riep)
Vermoght ghy te vlughten wanneer ick sliep?
Omringelt, becingelt met Telghjes groen;
Hoe meught ghy Lerinde die ontrou doen?

Na dit geklagh, Amyntas sagh

Zijn Veld-Godin met vrees belaen,
Is weder by haer sitten gaen:
En heeft met lust, Gesoent, gekust,
Gewentelt in het ruyghe gras;
't Scheen dat het spel op 't soetste was.
Ey! moordme niet, moordme niet (riepse) mijn Lief.
't En salje niet schade; 'k ben schelm, noch dief.
Lerinde, Lerinde (Amyntas zey)
Mijn Lammertjes graesen in Klaver-wey.